Het gaat goed komen!

Ik ga DOOD! Althans, dat is het gevoel wat ik ruim 4 jaar lang met me mee heb gedragen. Niet continu, maar met momenten. Helaas veranderden die momenten al snel in periodes van dagen, weken en zelfs maanden. Totdat mijn lichaam en geest het begaven, van uitputting. 

Ik wil mijn verhaal vertellen, want ik heb een lange tijd aan een angststoornis geleden en deze stoornis teisterde mij tot op elke seconde van de dag. Ik wil dit verhaal delen, zodat mensen die op welke manier dan ook te maken hebben met paniekaanvallen hier hoop uit kunnen halen omdat ik in de afgelopen 4 jaar erachter ben gekomen dat ik niet de enige ben. Dat er zelfs heel veel mensen last hebben of hebben gehad van een of meerdere paniekaanvallen. Dat verbaasde me en dat gaf mij ergens een opluchting. Ik ben dus niet de enige die hiermee te maken heeft! Mensen vertelde mij hun ervaringen. Mensen die last hebben gehad van paniekaanvallen en die zich weer goed voelde en konden leven zoals ze wilde leven. En laat dat nu zijn wat ik ooh zo graag wilde. Ik verlangde ernaar, ik zou er alles voor over hebben om dat gevoel weer te krijgen. Om de angst los te kunnen laten. Dat is gelukt! Dat schrijf ik met een ongelofelijk grote glimlach en een dosis zelfvertrouwen. Dat... Dat is de reden dat ik mijn verhaal wil vertellen. Zodat mensen die last hebben van paniekaanvallen hoop kunnen halen uit mijn verhaal, als is het maar een klein lichtpuntje. Want zo een zelfde lichtpuntje, dat was voor mij het omslagpunt. 

Hoe ik tot dat punt ben gekomen, zal ik hieronder gaan toelichten. Maar eerst terug naar het moment van mijn eerste paniekaanval, waar het allemaal begon . Het was ruim 4 jaar geleden. Ik begon net met de studie HBO bedrijfskunde in den Bosch. Ik was op dat moment 20 jaar en begon onbezonnen aan een studie die ik had gekozen omdat mij dat wel prima leek.  Breed opgeleid worden, want specifiek opgeleid worden, dat was eng. Het eerste halve jaar ging me prima af. Daarbij was ik fanatiek aan het sporten en vond ik de aandacht die ik daarmee kreeg best leuk. Je kunt stellen dat ik aan het ontdekken was, maar bovenal voelde ik me gewoon heel erg goed. Totdat... Totdat het derde tentamen-termijn op school kwam. Ik was aan het studeren op de bovenste verdieping van het schoolgebouw. Deze zat bomvol met medestudenten die aan het leren waren. Het was een warme voorjaarsdag dus het was onaangenaam warm daarbinnen. De stress sloeg wel toe, merkte ik snel want in anderhalf uur moest ik een verslag ingeleverd hebben en laat ik nu net pas de inleiding af hebben. Op het moment van besef, dat ik veel te laat ben begonnen, bekruipt me het gevoel van benauwdheid. Een onaangename druk op de borst, een droge mond, een gevoel van ademnood, trillende handen en voeten, en een dringende urgentie om daar weg te komen. Ik stond op, pakte mn spullen en ging met mijn spaghettibenen naar beneden, daar waar ik altijd zat. Die weg naar beneden voelde als een helse tocht, waarbij ik ruim 10 keer dacht flauw te vallen of echt dood te gaan. Deze gedachtes versterkte mijn angst en ik raakte in paniek. Ik belde twee klasgenoten die op dat moment in een les waren. Ze moesten komen, want het ging niet goed met me. Al snel kwamen ze. Ik had mezelf nog nooit zo gevoelt. Ik was echt heel erg bang. Ook mn vrienden hadden mij nog nooit zo gezien. Lopen kon ik niet meer, ik was lijkwit weggetrokken en was ongezond hard aan het trillen. We besloten snel naar het ziekenhuis te gaan, de spoedeisende hulp. Hup, aansluiten die apparatuur. Bloeddruk, hartslag, bloed afnemen. Het voelde niet goed, maar het gaf me rust dat er naar gekeken werd. De dokter komt de kamer binnen en stelt me wat vragen. Vervolgens komt hij met een diagnose... Hyperventilatie! Hyperventilatie? Ja, hyperventilatie! Dat kan toch niet, dat moest mijn hart wel zijn geweest. Toch werd ik met die diagnose naar huis gestuurd. Het zat me niet lekker en na een paar dagen van opzoeken op het internet kwam ik zelf tot de diagnose dat het een hartritmestoornis was! WAT? EEN HARTRITMESTOORNIS? En ja hoor, wederom een paniekaanval. Wederom naar het ziekenhuis. Wederom de diagnose hyperventilatie. Ik snapte er niks van. Maar ik probeerde het te accepteren. 

Een half jaar ging voorbij en het ging goed. Totdat me weer een onbehagelijk gevoel bekroop en ik moest vluchten! Maar waarheen? Voelde ik een steek op mn borst? Shit... Hartaanval. En weer naar het ziekenhuis. Wederom hyperventilatie, maar nu werd een paniekaanval genoemd. Dat leek me sterk want ik had nooit paniek. Mijn ouders schrokken ontzettend na de eerste ziekenhuis bezoeken. Wat als... Maar na een aantal keer terug naar huis gestuurd te zijn geweest, kregen ze ook al een vermoeden. Het is niks ernstigs, je gaat niet dood, maar we moeten er wel wat aan doen. Iedereen om me heen had in de gaten dat er niet veel aan de hand was, althans lichamelijk gezien. Behalve ik, ik was degene die zeker wist dat er iets aan de hand was en dat bleef ik volhouden. 

Lange tijd zorgde dit voor een afstand tussen mij en mijn eigen leven. Ik was alleen maar bezig met dat ene te ontdekken wat ik had, waardoor ik me zo voelde. Maanden gingen voorbij en ondertussen was het al 3 jaar na mijn eerste paniekaanval. Ik sportte niet meer, want dat kon die gevoelens oproepen. Ik was bang om een hartaanval te krijgen, bang dood te gaan. Bij alles wat ik deed kwam die gedachte naar voren. En dat resulteerde in een paniekaanval. Het kwam zelfs tot het punt waar ik niet meer durfde te lopen. Omdat die wisseling van hartslag mij fataal kon worden, dat dacht ik. Ik lag 1 a 2 maanden op bed. De tol die ik betaalde om mn bed uit te komen voor een toiletbezoek, of wat eten/drinken, was een paniekaanval, een hele heftige. als je nagaat zijn dat heel wat paniekaanvallen per dag. Iedereen om mij heen was radeloos, ik zag het in de ogen. En ik, ik was aan het vechten tegen en met mezelf. Maar ik wist niet hoe. Ik was 24 en ik kon niet leven. Ik zat gevangen. Tja, wat doe je dan... 

Ik ging verhalen opzoeken van mensen die hetzelfde hadden meegemaakt. Toen kwam ik erachter dat ik niet de enige was, sterker nog dat heel veel mensen er last van hebben. Ik voelde me niet alleen, zoals ik me die afgelopen jaren wel voelde. Mijn omgeving heeft me ontzettend veel gesteund en geholpen. Vooral mijn ouders, hun rol was ontzettend belangrijk in mijn herstel. Maar als meerdere mensen dit hebben, dit gevoel, die angst. Dan moet ik er wat aan gaan doen. Ik moet gaan praten! Met een psycholoog. Vanwege corona waren er lange wachtrijen bij de psycholoog. Gelukkig hadden mijn ouders een plek kunnen regelen, op korte termijn. Daar ben ik ze altijd dankbaar voor geweest, hoewel ik niet meer weet hoe het in die periode precies is gegaan. Het ging als een waas voorbij. Maar ik, als sterke jonge man, waar het leven net pas begon, moest gaan praten met een psycholoog?! Ik durfde het tegen niemand te zeggen, want dat paste niet bij mij. Met enige goede moed en toch ook een beetje tegenzin bracht mijn moeder me naar de psycholoog. Ik wist niet wat ik kon verwachten. 

Het gesprek ging voorbij, ik liep naar buiten en ging naast mijn moeder in de auto zitten. Ze vroeg hoe het ging, en ik barstte in tranen uit. Wat voelde dat goed, wat had ik dat nodig. De hoop en de simpliciteit die ik voelde om het op te lossen voelde ik door heel mijn lichaam en ik wist dat dit het kantelpunt zou zijn. Ik had ineens het volle vertrouwen in herstel. Ik was ondertussen wel gestopt met school, met werken en eigenlijk met alles wat een 24 jarige jongeman zou moeten kunnen doen. Maanden aan afspraken bij de psycholoog gingen voorbij. Ik begon weer te werken, wél opbouwend, maar dat was goed. Totdat ik weer hele dagen en werkweken vol kon maken. Niet zonder slag of stoot, maar wel vijhonderduizend keer beter als ervoor. Ik begon met mijn directe omgeving te praten over mijn problemen en gooide het taboe die ik over mezelf had afgeroepen, zo de prullenbak in. 

En voor het eerst in jaren voelde ik mezelf. Dit ben ik, eindelijk. Niet veel mensen zagen dat ik was veranderd, alleen dat ik weer aanwezig was. Totdat ze met me in gesprek gingen. Ik was wel degelijk veranderd en heb in geen tijden zoveel geleerd over het leven en over mezelf. Vanaf dat moment kon ik weer vooruit. Werken, vakanties vieren en nieuwe hobby's ontdekken. Wat betreft school en een carrière op werkgebied, dat komt met de tijd. Ik mediteer dagelijks om mezelf de rust te gunnen, waardoor je plaatsmaakt voor heel veel leuke dingen in het leven. Ik voel me goed, ik ben gelukkig en dat wil ik nooit meer kwijt. Dat is mij het meeste waard.  Af en toe bekruipt me het gevoel weer, maar na enkele seconden is dat weer weg en doet het me niks. Angst gaat niet weg, maar  hoe ermee om te gaan, die manier heb ik gevonden. Cognitieve gedragstherapie hebben me eruit geholpen. De antidepressiva die me is voorgeschreven heb ik laten staan, omdat ik het op eigen kracht wilde doen. Dat is gelukt, samen met mijn omgeving. 

Aan iedereen die te maken heeft met psychische angstklachten, het komt goed! Praat over je gevoelens, met je naasten of met een professioneel iemand. Want praten biedt perspectief en brengt je op andere gedachtes omdat je niet alleen maar uitgaat van jouw eigen gedachtes, die je op dat moment zo angstig maken. Praat, en stop daar niet mee, want dat zorgt voor geluk. Wees jezelf, vraag om hulp als je het nodig denkt te hebben. Gun jezelf de tijd om dingen uit te zoeken. Doe de dingen die JIJ leuk vind en waar JIJ  gelukkig van wordt.