Het moment dat ik instortte

Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden; Het moment dat ik instortte. Ik heb mijn verhaal eerder al beschreven op mijn eigen website, maar hoe langer het geleden is en hoe ouder ik word, hoe meer ik begrijp hoe het zover heeft kunnen komen.

Hart voor de zaak

Eigenlijk ging het al jaren de verkeerde kant op. Ik was in dienst bij een het bedrijf sinds mijn 19e jaar. Langzaam was ik opgeklommen naar een hogere functie en het laatste jaar, toen ik 27 was, had ik een sturende rol. Een zogenaamd ‘hart voor de zaak’ was mij niet vreemd. Ik was vergroeid met het bedrijf en elke beslissing binnen de ICT afdeling had zijn effect op mij. Ik had overal een mening over, maar had logischerwijs niet overal invloed op.

Ondanks dat nam ik wel alles persoonlijk op. Ik wilde dat iedereen tevreden was over mijn werk, maar ook over het werk van de ICT-afdeling. Nu ik wat ouder ben weet ik dat dit onmogelijk is en dat het in mijn ogen waarschijnlijk bij elk bedrijf niet goed geregeld is en het nooit aan mijn ideaalbeeld zal kunnen voldoen. Doordat ik de lat zo hoog had gelegd voor mezelf en eigenlijk ook voor de afdeling (waar ik maar een klein onderdeel van was), zat ik vol met frustratie. Frustratie over bepaalde besluiten en een slecht gevoel over het werk wat ‘we’ leverden.

Achteraf heeft dit ervoor gezorgd dat ik langzaam ‘leegliep’. Hoe meer ik groeide binnen het bedrijf, hoe meer ik me verantwoordelijk voelde. Doordat de energie op die manier ‘weglekte’, raakte ik steeds meer vermoeid. Steeds eerder op de dag was het op. Tijdens het avondeten was alle energie er vaak al uit en kon ik met moeite wakker blijven. De volgende ochtend voelde ik me niet hersteld en ging ik weer aan de slag.

Lekker sporten

Sporten leek een goede oplossing. Sporten is toch altijd goed voor je? Ik was met wat vrienden begonnen om ons uit te leven op een racefiets. In de zomermaanden hadden we een trip bedacht naar de Alpe d'Huez. In de auto richting deze Franse Alphenreus en vervolgens zo’n 80 km fietsen inclusief de 13 km klimmen. Iemand met een goede conditie kan dit prima aan en zal vervolgens goed herstellen. Helaas was ik al oververmoeid en door deze vermoeidheid had ik ook weinig gefietst voor deze uitdaging. Achteraf is dit vermoedelijk de druppel geweest die de emmer deed overlopen. Na de rit had ik in de daaropvolgende nacht last van hartkloppingen en een extreem onrustig gevoel in mijn lijf. De eerste grote waarschuwing was afgegeven.

Helaas bleek dit nog niet voldoende. Het lichaam ging aan alle kanten haperen, maar de boodschap was nog niet duidelijk. Met vage klachten als duizeligheid, hartkloppingen, een continu vermoeid been en een extreme vermoeidheid ging ik naar de dokter, opzoek naar een fysieke oorzaak. Een MRI-scan, bloedonderzoek en een week rondlopen met een hartmeting brachten uiteraard niets aan het licht. Gewoon door ploeteren dus……

Het werk gaat door

Ondertussen ging het steeds slechter. Naast werken kon ik niet veel meer. De energie was op. Mijn werk leed er niet onder en mijn baas zag veel potentie in me. Hij wilde graag een assessment laten doen door een extern bureau om te kijken wat mijn potentieel was en hoe ik me verder zou kunnen ontwikkelen. Doordat ik me steeds slechter ging voelen, werd dit assessment mijn grote angst, ondanks dat het helemaal niet belangrijk was. Ik had het gevoel dat ik deze test niet aan zou kunnen en keihard zou gaan falen, aangezien ik wel doorhad dat ik niet in staat was om mentale testen met een goed gevolg te volbrengen.

Instorten en paniek

Een paar dagen voor het assessment liep ik het kantoor binnen van mijn leidinggevende. Ik voelde me opgebrand en kon nog net een gesprek aangaan zonder in huilen uit te barsten. Ondanks dat het kwam als een grote verrassing, was er veel begrip. Ik mocht naar huis en er werd zo snel mogelijk een gesprek met de ARBO-arts gepland om de volgende stappen te bepalen.

Thuis werd het niet beter. Eerst draaide ik op volle kracht om alles draaiende te houden en ineens ‘mocht’ ik thuis op de bank gaan zitten om uit te rusten. Ik was continu onrustig en kreeg paniekaanvallen. In de avond ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan om medicatie te halen die me hielp te ontspannen.

Gaat wel weer…

De ARBO-arts oordeelde ‘iemand die wat teveel hooi op zijn vork heeft genomen’. Een week thuis niets doen en dan kun je weer aan het werk. Gek genoeg leek het inderdaad na een week best wel weer goed te gaan. Het toegeven aan de vermoeidheid en het uitspreken van de problemen had wat opluchting gegeven. Helaas ging het na enkele weken weer mis. Ik kwam weer thuis te zitten. Dit patroon heeft zich een aantal keer herhaald. Mijn drang om steeds weer snel aan de slag te gaan werd ondersteund door de ARBO-arts en ik bleef steeds weer mijn hoofd stoten door te snel, teveel te willen.

En toen kon ik niets meer

Een aantal maanden later stortte ik echt volledig in. Ik had het aantal uren op het werk geforceerd opgebouwd en mezelf volledig uitgeput. De consequenties waren deze keer een stuk ernstiger. Ik kreeg last van oorsuizen, maar het ergste was de overgevoeligheid voor prikkels. Ik kon geen televisie meer kijken, geen laptop meer gebruiken en een bezoek aan de supermarkt werd een hel.

Door de pure verveling en het niets meer kunnen doen, staken ook voor het eerst in mijn leven depressieve gevoelens op. Het werd elke dag een gevecht om de dag door te komen. Van deze periode kan ik me niet veel meer herinneren, behalve dat het de zwaarste tijd in mijn leven was.

Herstel

Achteraf kan ik wel zeggen dat dit waarschijnlijk nodig was. Tot dan toe had ik namelijk nog niets veranderd aan mijn leven of aan mijn manier van denken. Ik probeerde elke keer op dezelfde destructieve manier door te gaan en mijn oude leven op te pakken.

Door de zware periode thuis heb ik veel geleerd. Zoals wat er belangrijk is in het leven. Het heeft me op een goede manier egoïster gemaakt en leren te relativeren. Ook heb ik geleerd dat ik waarschijnlijk vanuit mijn karakter altijd al gevoelig ben geweest voor prikkels van buitenaf. Een Mindfulness cursus heeft me geleerd om meer te gaan voelen wat er gebeurt in je lichaam, zodat je hier in een eerder stadium naar kunt luisteren. Met deze lessen, een zeer gedoseerde opbouw van het werk en medicatie kon ik langzaam weer opkrabbelen.

Toen ik weer boeken kon lezen, heb ik me ook verdiept in het onderwerp burn-out. Ik ben opzoek gegaan naar de oorzaken en de oplossingen en heb al deze kennis proberen toe te passen in mijn leven. Tijdens mijn herstel ben ik op een bepaald moment ook de website Stressplein begonnen. Stressplein begon als een portaal om mijn eigen verhaal en de geleerde lessen te delen en is nu uitgegroeid tot een website waar een team van experts andere mensen proberen te helpen door verhalen, tips, columns en andere artikelen. Persoonlijk ben ik erg trots op mijn artikel over de 7 fasen van een burn-out. Het viel me op hoeveel mensen zich herkenden in het artikel en hoeveel reacties erop kwamen.

Hoe gaat het nu?

Het is nu al weer zo’n 7 jaar geleden. Ik heb nu 2 kleine kinderen en waarschijnlijk een drukkere baan dan voorheen. Als ik terugkijk op deze donkere tijd, dan denk ik dat ik het ‘gewoon’ nodig heb gehad. Met dezelfde manier van denken en handelen kon het niet verder. Zeker wanneer er nog  verantwoordelijkheden, zoals het zorgen voor kinderen, bijkomen

Ik heb geleerd om rekening met mezelf te houden. Doseren is hierbij denk ik het toverwoord. Hard werken, hard sporten of een druk gezellig feest kan ik aan. Er moet echter wel een moment van herstel op volgen. Vroeger kon ik dat niet accepteren, want andere mensen kunnen wellicht wel door blijven gaan.

Ik accepteer nu dat iedereen anders is en prikkels wellicht harder binnen komen bij mij, waardoor ik sneller vermoeid raak. Je zou hier bijvoorbeeld een aandoening aan kunnen hangen zoals HSP, tinnitus (mijn oren suizen nog steeds) of misschien zelfs bepaalde kenmerken uit het autistisch centrum. Echter is dat niet zo interessant wat mij betreft. Uiteindelijk is het belangrijk dat je op jezelf let en je eigen grenzen bepaald.