Hoe ik alles heb ervaren

Ik kom uit een gebroken gezin. Mijn moeder heeft borderline en een alcoholverslaving. Mijn vader is depressief en blowt. Als kind was ik stil en rustig, ik huilde bijna nooit en ik was vaak aan het dagdromen.

Ik kan me veel dingen die vroeger zijn gebeurd nog goed herinneren. Dingen die veel impact op mij hebben gehad als kind en waar ik nu steeds vaker aan terug moet denken. Mijn ouders, zus en ik zijn toen ik naar de tweede klas ging, verhuisd naar een andere provincie. Achteraf was dit denk ik ook een beetje het vluchten voor alle dingen die er toen speelden. Ik was heel enthousiast en ik dacht dat alles beter zou worden als we gingen verhuizen, net als dat mijn ouders dat dachten. Toen we zijn verhuisd is alles snel bergafwaarts gegaan. Mijn zus en ik werden niet geaccepteerd op school en mijn zus trok zich terug op haar kamer en weigerde om naar school te gaan. Mijn ouders vonden het lastig om daarmee om te gaan en ze kregen vaak ruzie. Ik was gesloten en probeerde de ruzies te vermijden.

Ik voelde me heel ongelukkig en alleen. Op school had ik wel vriendinnen maar ik voelde me nooit leuk genoeg voor hen en ik kon moeilijk mezelf zijn. Ik houd mensen op afstand omdat ik denk dat als ze weten wie ik echt ben, ze mij afwijzen. Mijn ouders hebben mij verteld dat toen ik 7 was ik geen lichamelijk contact meer met ze wilde of met mensen die dichtbij mij stonden. Ik wilde geen knuffels of kusjes en ik was erg afstandelijk. 

In de derde klas werd ik steeds somberder en ging de thuissituatie steeds slechter. Mijn moeder dronk veel en lag als ze thuis was bijna altijd op bed. Ze heeft vroeger erg veel meegemaakt en als ik er nu over schrijf besef ik hoe depressief ze zich waarschijnlijk voelde. Mijn vader was alleen gericht op zijn werk en thuis was hij bijna niet. Er werd niet gekookt voor mij en mijn zus en het ging steeds slechter met mijn ouders. Mijn zus is toen uit huis gegaan en is bij een goede vriendin en haar ouders (terug in de stad waar we geboren zijn) gaan wonen. Ik voelde me zo in de steek gelaten door haar en ik was boos dat ze zomaar wegging. Mijn moeder is even daarna in een psychose terechtgekomen en ik heb dat als heel heftig ervaren. Ik kende haar niet meer en ik was bang voor haar. Ze is toen opgenomen en ik was alleen nog over met mijn vader. 

Ik zag het allemaal niet meer zitten en ik wilde zo graag weg uit de situatie. Ik dacht vaak aan de dood omdat dat leek als de enige optie die er was op dat moment. Ik kwam in het ziekenhuis terecht. Ik heb daar 3 dagen gelegen en daarna ben ik naar een gesloten afdeling van een kliniek gegaan. Ik voelde me ergens opgelucht want ik was niet meer thuis. Ik voelde me veiliger bij vreemde mensen. Het klinkt misschien raar maar ik heb op de kliniek een leuke tijd gehad. Ik kon goed opschieten met de andere jongeren en de begeleiding en ik had veel structuur. Ik besefte dat ik toen niet depressief was, maar heel veel last had van mijn thuissituatie. Er zaten voor mij ook negatieve kanten aan de kliniek. Omdat ik op de crisis afdeling zat, zaten er veel jongeren met verschillende problemen. Ik was 15 en heel beïnvloedbaar. Ik ben begonnen met automutilatie en was heel erg bezig met eten omdat ik het zag bij anderen en het zelf na ging doen. Misschien deed ik dat om aandacht te krijgen of om gezien te worden, ik ben er redelijk snel mee gestopt. 

Uiteindelijk moest ik weer naar huis toe en toen is het uit de hand gelopen. Ik ben uit huis geplaatst en heb eerst een jaar in dezelfde kliniek (maar dan op de open afdeling) gewoond. Daarna ben ik naar een pleeggezin gegaan waar ik een jaar heb gewoond. Ik voelde me daar niet fijn en vond het heel moeilijk om mee te doen met het gezin. Het was zo anders dan thuis en ik merkte dat ik heel erg achterliep met mijn ontwikkeling wat me onzeker maakte. Ik heb toen school weer opgepakt en ging mijn vmbo tl afmaken op het volwassenonderwijs. Een deel van de vakken had ik al gehaald op de kliniek dus ik hoefde maar 3 vakken te volgen. Op deze school heb ik mijn (nu ex) vriend ontmoet. Ik voelde me zo verliefd en had alles voor hem over. Op een gegeven moment lukte het me om hem te vertrouwen totdat hij twee keer is vreemd gegaan met zijn ex. Dit deed me zoveel pijn want ik vatte het heel persoonlijk op. Ik wilde zo graag bij hem blijven dat ik niet boos was op hem. Ik accepteerde heel veel en ik was naïef. Uiteindelijk kwamen er ook bij hem steeds meer problemen naar boven en hij werd jaloers en bezitterig. Ik dacht dat dit er allemaal bijhoorde en bleef bij hem. Hij heeft het heel vaak uitgemaakt en vervolgens wou hij mij terug, waar ik toen natuurlijk heel blij mee was. Ik kon hem soms heel boos maken omdat ik appte met een jongen of iets deed wat hij niet wou. Als hij boos werd was ik bang voor hem omdat hij behoorlijk aggresief deed. Ik mocht niks en hij mocht alles. Hij voelde zichzelf boven mij staan (ook boven anderen) en dit heeft hij me vaak genoeg laten merken. Toen ik het uit wou maken pakte hij een mes en liep hij naar me toe en zei hij dat hij zichzelf van kant ging maken. Ik was zo bang op dat moment, ook omdat ik dacht dat hij mij wat zou aandoen. Hij heeft een jongen bedreigd met een mes omdat ik met die jongen een koffie had gedronken. Hij is toen opgepakt en ik moest mee als getuige. Ik heb dit snel weggestopt en deed alsof er niks was gebeurd en bleef nog steeds bij hem. 

Gelukkig had ik (en heb ik nu nog steeds) een lieve vriendin die van mijn relatie afwist en mij heeft gesteund. Ze kreeg zelf ook een relatie en daardoor ben ik met haar in een vriendengroep terecht gekomen waar ik nu nog steeds mee omga. Een vriendengroep was voor mij allemaal zo nieuw en ik vond het geweldig. Ik had nog steeds met mijn ex alleen vertelde ik hem niet meer waar ik was en wat ik deed uit angst en omdat ik ook niet meer bij hem wou zijn. Uiteindelijk pas toen ik iemand anders leerde kennen durfde ik pas weg bij hem. Ik ben toen naar heel veel feesten gegaan en heb veel verschillende drugs gebruikt. Ik kwam in aanraking met speed en ik werd daar al snel afhankelijk van. Ik zag niet in op dat moment dat ik eigenlijk heel veel had om mee te dealen en stopte het allemaal weg met drugs feesten en vriendjes. Ik leerde een jongen kennen die ook in deze vriendengroep zat. In het begin hield ik hem heel erg op afstand maar hij gaf niet op en wou me vaak zien. Hij was verslaafd aan blowen en ik ben toen ook begonnen. Ik heb me opengesteld en ben met hem in een relatie gegaan. Het ging even goed totdat alles wat er is gebeurd naar boven kwam en het heel snel slechter ging met me. Onze relatie was al heel snel niet meer gezond en we werden afhankelijk van elkaar. Ik vertrouwde hem niet door mijn vorige relatie en dat frustreerde hem. We kregen vaker en vaker ruzies en door het blowen werd het allemaal een grote waas voor mij. Ik wist niet meer wat ik voelde en werd extreem angstig. Ik ben heel veel afgevallen wat me nog onzekerder heeft gemaakt. Onze ruzies liepen uit de hand en we hebben elkaar vaak pijn gedaan. Ik voelde me verschrikkelijk en ik haatte de persoon wie ik was. Ik snap gewoon niet waarom relaties met andere mensen zo lastig voor me zijn. Ik ben nog steeds met mijn huidige vriend en het gaat op dit moment niet goed. Ik krijg nu hulp van vnn en ik merk dat dat me wel heel erg helpt. Ik ben nu 21 en als ik mijn verhaal terug lees snap ik beter waarom dingen op een bepaalde manier zijn gegaan en waarom ik zo heb gehandeld. Op dit moment is alles nog chaotisch in mijn leven maar ik heb er vertrouwen in dat ik alles een plek kan gaan geven. 

Ik begin te begrijpen dat ik een manier moet gaan vinden om met mezelf om te gaan. Ik leer steeds meer en ik weet nu wat mijn valkuilen zijn. Ik hoop gewoon dat ik weer van mezelf kan gaan houden en dat ik het verleden achter me laat en weer naar de toekomst durf te kijken. 

Dit is wat ik heb meegemaakt en ik ben blij dat het eruit is