Houd eens een deur voor iemand open

Ontzettend lief, hoe iedereen me berichtjes stuurt met 'beterschap' of 'rustig aan', met vragen over hoe het nu gaat of een compliment over hoe goed ik al loop. Er wordt drinken voor me gehaald, eten gemaakt, mensen houden deuren open.

Ontzettend verdrietig, hoe iedereen begrip heeft, meeleeft na een enkeloperatie. Na een dagopname in het ziekenhuis, twintig minuten op de operatiekamer.

Hoe anders dan wanneer je anders ziek bent, zieker bent, een depressie hebt. Wanneer je in het ziekenhuis kerst en Oud en Nieuw moet vieren, jezelf niet genoeg vertrouwt om thuis te zijn.

Wanneer je denkt geen toekomst te hebben, niet kan huilen van verdriet. Wanneer hoop wordt gegeven in de vorm van pilletjes, je als een robot door moet gaan. Wanneer je niet kan zeggen dat je opgenomen bent, in een inrichting zit. Iedereen heeft weleens een dipje, de zon schijnt, kom op! Of je stelt je aan. Je moet gewoon studeren of werken, ga eens door. En kijk uit dat het niet uitlekt, dat je ziek bent, een depressie hebt of psychisch gestoord.

Slecht voor je toekomst, minder kansen op een baan. Geen vragen, geen neem de tijd, geen begrip. Want het is eng, raar, moeilijk te begrijpen. Ik begrijp het. Ik snap het wel. Maar een kaartje zou dan fijn zijn, een 'beterschap' en 'rustig aan'. Iemand die eten voor je maakt, thee komt brengen of gewoon de deur voor je openhoudt. Doe mij nu maar wat minder liefheid, houd wat over voor de mensen die het nu harder nodig hebben. De mensen met iets engs, iets wat je niet meteen ziet. Met zo'n psychische stoornis, die collega's met karakter, die rare tante of vriendin die soms gek doet. Je buurman of partner, je broer of kennis. Wat liefheid en pogingen tot begrip.

Dat heb ik toen gemist en nu in overvloed… en ik zou dat zo graag anders zien.

Alvast bedankt.