Ik en mijn postnatale depressies

Graag deel ik mijn verhaal. Ik ben een troste moeder van twee gezonde kinderen en een lieve man. 

Kinderen dat was onze grote wens. Nu 8 jaar geleden kwam dan ook onze eerste gezonde zoon Mees. Maar al snel voelde ik mij anders. De roze wolk was ver te zoeken.

Dan hoor je ach dat komt wel, zware bevalling gehad hormonen blad blad blah.

Maar ik herkende mijzelf niet. Verdrietig, angst, somber, moe, futloos, nare gedachten en het allerergste geen liefde voor mijn zoontje. Wat is er aan de hand. Ik ben gewoon na mijn verlof weer gaan werken. Maar voelde mij oh zo slecht. Totdat ik thuis me niet meer in kon houden. Ik kon niks hebben gooide met dingen uit boosheid en brak.

Na  gesprekken met de huisarts hulp gezocht bij de psygoloog en antidepressiva gaan slikken. Jeetje wat kan een mens zich slecht voelen. Zo angstig dat je zelf geen grip heb hoe je je voelt. Het overkomt je en kan er niks aan doen. Je voelt je alleen. Niemand begrijpt je. Je moet toch gelukkig zijn met zo een mooie zoon. Ja dat ben ik van binnen ook wel maar voel het alleen nog niet. En dat maakte mij zo verdrietig. Uiteindelijk dachten we toch dat ik een posttraumatische stresstoornis had. Omdat ik een hele zware bevalling had waarbij ik zelf ook op het randje lag. Nooit meer een tweede! Maar na 3 jaar kon ik de wereld weer aan ik was helemaal fit en had zelfs de wens voor een tweede kindje. Maar dan wel via een geplande keizersnede. Want bevallen op de manier van toen dat wilde ik niet. We hadden alles goed voorbereid. Ik kreeg de gelande keizersnede had wat gesprekken van te voren en dacht niks kan nog fout gaan..........

Daar was onze dochter Kee. Ik dacht die middag na de keizersnede hoppa! Dit gaat helemaal goed komen. Maar 's avonds voelde ik het gevoel van toen weer. Nee, nee alsjeblieft niet! Ik was bang. We gaan toch niet weer. Na een paar dagen ziekenhuis mochten we naar huis en het ging alleen maar slechter met mij. Ik durfde mijn man bijna niet te vertellen hoe ik me voelde. Maar het moest. Hij hielp mij gelijk en zei wij gaan dit samen weer doen.

Het werd toen een heel diep zwart gat. Alles werd in gang gezet om mij te helpen. Mijn man nam zorgverlof extra kraamhulp, de huisarts kwam dagelijks langs. En ik, ik lag alleen maar in bed. Huilen, bang, onzeker, wilde niet uit mijn bed. Kon niet eten en nergens van genieten. Ik wilde eigenlijk terug in de tijd. Naar mijn oude leven waarin ik mij top voelde. De wereld aan kon. 

Ik durfde niet naar buiten. Was bang voor de meest gekke dingen. Ik wilde weg van alles . Rust in mijn hoofd. Winkelen uit gaan overal waar er veel mensen waren kwam ik niet. Al die geluiden kon ik niet verdragen in mijn hoofd,

Ik kon mijn eigen dochter niet verzorgen. Wist haar voedingsschema niet durfde haar niet in bad te doen. Ik was leeg. Alleen die nare gedachten. Ook naar onze dochter. In mijn hoofd wist ik dat ik haar nooit wat zou aan doen. Ik wilde haar wel bij mij in de buurt hebben. Maar kon en durfde zelf niks. Soms zei de huisarts wel eens, je moet eerst nu van jezelf gaan houden voordat je je liefde aan een ander kan geven. En dat was ook wel zo.

Nu na 3 jaar kan ik zeggen dat ik onwijs ver ben gekomen! Werk gewoon, geniet van mijn kids en ben wijs gek op ze. Wil ze voor geen goud kwijt.