Leren leven met angst

Daar stond ik dan met mijn auto op de vluchtstrook van de snelweg in mijn eentje. Wachtend op de ambulance die mijn man voor me had gebeld. Want ik was ervan overtuigd dat ik dood ging. Licht in mijn hoofd, pijn in mijn arm en ademnood. Dit was het dan. 

De ambulancebroeder onderzoekt me bij een benzinestation. Geen fysieke klachten maar hyperventilatie. Ik schaam me kapot. Heb ik daarvoor iedereen in rep en roer gebracht. Op het moment dat ik mijn man zag, zakte mijn ademhaling en kon ik ontspannen. 

Hyperventilatie had ik al eerder gehad. Gewoon even van de leg. Maandag voor de zekerheid naar de huisarts en dan weer aan het werk. Op advies van de huisarts een paar weken thuis. Waarschijnlijk burnout. Oh dus het komt door mijn werk. Coach ingeschakeld en weer door. Kort daarna komt de eerste lockdown en werk ik met vele andere mensen met een kantoorbaan voor 100% thuis. Het autorijden bleef een uitdaging, maar ik las boeken, gebruikte apps, deed een soort EMDR. Alles om er maar vanaf te komen. 

Twee jaar later beginnen de klachten weer. Maar dit keer weet ik dat ik meer nodig heb dan een coach. Via mijn huisarts wordt ik doorverwezen naar een psycholoog en uiteindelijk kom ik al snel bij Disofa terecht. Ideaal in Corona-tijd maar ook als je niet naar buiten durft. En dan komt de diagnose: een paniekstoornis. Boosheid, verontwaardiging, schaamte, ongeloof alles komt voorbij. Maar weer in actiestand om dit op te lossen. Kort daarna stort ik helemaal in en weet ik zeker dit komt nooit meer goed. Continue paniekaanvallen. Ik durf niet meer alleen te douchen, niet alleen thuis te zijn en zonder me af van de wereld. Elke keer weer overtuigd van mijn dood. Al die tijd bleef mijn man naast me staan. Hij bleef elke paniekaanval weer rustig maar uiteindelijk moest zijn leven ook weer door. Naast de rust had ik ook die weerstand nodig om in actie te komen. 

Ik neem de belissing om te stoppen met mijn werk als loopbaanadviseur bij een grote commerciele organisatie na 20 jaar. Wat een opluchting. Ondertussen is de rij-angst nog steeds niet verdwenen. Boodschappen doen is een uitdaging, afspreken met vrienden kost me enorm veel energie. Waarom? Ik durfde mezelf niet te zijn. Continue bang om de controle te verliezen. De psycholoog leerde mij echt te voelen (niet meer alleen in mijn hoofd te zitten) en te ontdekken wat ik wilde. En langzaam gunde ik mezelf de tijd om te herstellen. Langzaam ging ik mensen om mij heen vertellen hoe het echt met me ging. En kreeg ik steeds meer een idee bij waar ik behoefte aan heb. 

Ik ben er nog niet maar heb al zoveel stappen gezet. Mijn idee is nu om als zelfstandig loopbaanadviseur aan de slag te gaan. En me op termijn te richten op mensen met psychische klachten. Ze te inspireren. Ik vind het onwijs spannend om dit zo te benoemen maar ik geloof er steeds meer in. En mocht dit het niet worden, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd en leer ik van hieruit hoe het verder moet. Balanceren tussen vermijden en mezelf uitdagen. Trust the proces zei mijn dochter van 17 tegen me. En dat is wat ik nu steeds meer doe en kan. Ik ben nog steeds niet van mijn rij-angst af maar ik vertrouw erop dat het me gaat lukken. Op mijn manier!