Mijn grootste steun en vijand

Waarom was je daar ineens? Ik dacht dat je me kwam helpen. Me beter wilde laten voelen. Ergens goed in kunnen laten zijn. Laten zien dat ook ik iets kon, dat ook ik mooi kon zijn. Dat mensen mij nu wel zagen staan. Maar helaas bleek dit niet zo te zijn. Je veranderde in een monster, mijn grootste vijand. Je hebt me zoveel pijn gedaan, me erg slecht laten voelen. Ik zag het op sommige momenten dan ook echt niet meer zitten. Je bleef maar aanwezig. Soms was je even weg. Daarna kwam je toch ongevraagd weer terug. Ga nou toch eens voorgoed weg dacht ik. Was het nog niet genoeg wat je had gedaan? Buiten me lichamelijk kapot maken, deed je dit op bijna alles in mijn leven. Was je hier trots op misschien?

Dit alles begon zo’n 13 jaar geleden nu, ik zat in groep 8 van de basisschool. Op school had ik het niet naar mijn zin. Ik ging liever niet dan wel. Waarom zagen andere mij niet meer staan, wat was er gebeurd? Was ik niet leuk genoeg, niet mooi genoeg, niet slim genoeg, wat was er mis met mij? In deze tijd begon je, je al wat met mijn leven te bemoeien. Toen had ik nog niet door wat voor problemen je verder zou gaan veroorzaken. Ik ging me inderdaad beter door je voelen, en kreeg zelfs opmerkingen dat ik er misschien wel wat beter uit zag. Dit moest ik zo dan maar volhouden dacht ik. Wisselend van school ging je gewoon mee, van basisschool naar middelbare. Dit was nog prima. Een nieuwe school, een nieuw begin dacht ik. Totdat je rond de zomervakantie van dit jaar ineens wel erg hard begon te worden. Ik mocht niet veel meer van je. Tot ik op gegeven moment letterlijk niet meer verder kon. Alles werd moeilijker. Eten kon ik niet meer normaal, ik at wel maar veel te weinig. Zelfs een slok water was soms al teveel voor je. Stil zitten wat was dat? Ik hield toch van sporten? Waarom dan niet meerdere uren per dag? Waarom rustig aan als het ook snel kon etc. Waarom genieten van eten? Daar werd ik volgens jou alleen maar dik van. En dat zou mijn leven alleen maar moeilijker maken. Nu was mijn eerste doel echt niet om enorm veel af te vallen, nee ik wilde me gewoon weer beter voelen. Weer mezelf terugvinden. Ook weer plezier hebben. Wat houvast hebben.

Maar in plaats daarvan bleef je maar pushen en werd je maar strenger. Ik moest en zou dit en dat want anders ging het helemaal niet. Er gebeurde verder al genoeg in mijn leven, jij kon me nog wat houvast geven hierin. Je ging dan ook met me mee. Ik dacht zeker dat je me die houvast kon bieden. En dit was ook zo, tot zekere hoogte. Tot het punt dat ik niet meer terug kon. Je bleef me maar met me bemoeien. In de zomervakantie van de eerste naar de tweede klas werd je dan ontdekt door andere. Ik kon je niet meer verborgen houden. Je maakte me letterlijk kapot. Het was van de ene kant ook wel fijn dat anderen er van wisten. Ik was niet meer alleen. Ik hoefde niet meer alleen tegen je te vechten. Ik zou hulp krijgen. Want dit kon zo niet langer. Het gevolg was dat ik niet meer mocht sporten, nog geen 10 minuten wandelen per dag, en maar 6 uur per dag naar school. Heel wat aanpassingen in mijn leven voor iemand die altijd graag bezig was. Waarom heb je dit met me gedaan, waarom moest je zover doorgaan?

Uiteindelijk ben ik uit dit dal gekomen en had ik je onder controle. Althans dit dacht ik. Ik kwam aan, ik at weer beter en mocht weer fietsen, langer naar school en sport weer rustig oppakken. Ik kon weer leuke dingen gaan doen. En soms zelfs weer wat genieten! Want buiten dat ik niet meer genoot van eten, kon ik nergens meer van genieten. Constant zat je in mijn hoofd. Dit kon alleen maar door niet na te denken en maar te doen. En zeker niet naar jou te luisteren. Daar had ik helemaal niks aan! Het ging dan ook weer beter voor een tijdje.

Maar wat dan ook al te verwachten was, je was natuurlijk niet meteen echt weg. Je kwam nog een paar keer net zo hard terug. En dit altijd op zwakkere, moeilijkere momenten. Momenten dat ik het zelf moeilijker had, was jij daar als ‘steun’? Of hoe je het zelf wilt noemen. Op school ging het minder, daar was jij, ik had stress, daar was jij, ik ging op mezelf wonen, daar was jij, thuis ging het lastiger, daar was jij. En ga zo maar door. Je veranderde ook van anorexia naar boulimia. Het was niet alleen meer minder eten, maar ook juist heel veel eten. Abnormale hoeveelheden. Alles wat er in huis was moest op, maar dan ook echt alles. Het maakte op een gegeven moment ook niet meer uit of het überhaupt lekker was. Zolang het maar te eten was. Ik haatte je, maar kon ook weer niet zonder je. Als ik het moeilijk had was je er wel. Ik kon op je terugvallen, had een soort van houvast. Maar je kon er dan altijd toch weer voor zorgen dat ik me alleen nog maar ellendiger ging voelen. Je gaf echt niet zomaar op.

Verschillende hulpinstanties gehad, een bijna opname. Maar je bleef volhouden. Tot ik het echt met je had gehad. Ik moest en ik zou tegen je in gaan. Er moesten andere manieren zijn om houvast te krijgen, om met lastigere dingen om te gaan. Je verdween dan ook stilletjes uit mijn leven gelukkig. Ik kon weer gaan genieten, mijn lichaam werkt weer zoals het hoort, sporten is weer leuk, ik kan weer mee uiteten, op stap, op vakantie et cetera. Je had het allemaal van me afgepakt!

Bij deze wil ik je dan ook bedanken maar ook zeker vragen niet meer terug te komen! Ik wil het niet meer, echt niet! Heel af en toe steek je nog de kop op. Hier kan ik al veel beter mee omgaan dan eerst. En hopelijk wordt dit alleen maar nog makkelijker. Ik wil iedereen dan ook meegeven om er zeker voor te gaan. Te blijven vechten! Dit monster is het niet waard om alles te blijven beslissen. Het leven is zoveel beter zonder! Natuurlijk zijn er tegenslagen, maar daar is dit monster niet de oplossing voor.

Er heerst een grote taboe op eetstoornissen, maar schaam je er zeker niet voor. Jij kiest er niet voor om het te krijgen, het overkomt je! Wel kies je om er tegen in te gaan!