Mijn littekens vertellen wat ik zelf nog niet kon

Het is 21 mei 2017 wanneer mijn leven volledig veranderd. Hevige paniek en constante angst nemen mijn volledige leven over. Totaal uitgeput en ik kon niet meer. Alle bezigheden die ik had vielen uit mijn handen en mijn leven werd klein. Uit angst om dood neer te vallen durfde ik amper de stappen naar de wc te zetten.

Bij een "abnormaal" signaal in mijn lichaam was ik mijn laatste minuten aan het tellen. Ik was letterlijk doodsbang. Mijn ouders vonden het erg lastig om hier mee om te gaan, maar ik ze raadde aan om iedere dag buiten een rondje wandelen. Met extreme angst deed ik braaf wat ze zeiden. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk van deze angst af. Ik kwam bij een psycholoog terecht waar ik niet veel aan had, mijn hoofd was me elke keer te slim af en wist mij iedere keer weer bang te maken. Ik wist na vele onderzoeken dat er lichamelijk niks mis met me was maar mijn hoofd bleef constant anders beweren. Op een gegeven moment kwam ik terecht bij een psychomotorische therapeut waarmee ik 4 dagen in week begon met sporten. Ik moest ervaren dat het veilig was en op die manier vertrouwen terug krijgen dat ik niet zomaar dood neer zou vallen. Iedere dag ging ik de strijd aan met het enorm monster in mijn hoofd dat me voor het grootste gevaar wilde waarschuwen. Na vele maanden vallen en opstaan ging het beter en kreeg ik langzaam aan het vertrouwen iets meer terug. Angst voor ziektes bleef ik houden, maar mijn wereld werd wel steeds weer iets groter. 

Mijn focus punt veranderde, toen de angst minder was kreeg ik een eetprobleem. Althans achteraf gezien want op het moment zelf ervaarde ik het nog niet als probleem. Het was een houvast, iets waar ik veel controle over had. Het ging bij mijn voornamelijk om extreem gezond eten. Strakke sport en -eetschema's werd het gene waar mijn leven om draaide. Ik zat nog wel op school maar verder had ik weinig sociale contacten. Mijn leven was niet te vergelijken met dat van leeftijdsgenootjes. Dit kon me erg verdrietig maken want de angst was altijd groter dan het oprechte plezier wat ik ervaarde maar toch haalde ik genoeg voldoening uit de dingen die ik deed. 

Dit veranderde pas een paar jaar later. Na de lange strijd die ik had gevoerd was ik er klaar voor om aan mijn laatste stage te beginnen en eindelijk mijn diploma te kunnen halen. Maar niks bleek minder waar. Nog geen 3 maanden later bezwijk ik opnieuw onder de hoge druk. De enorm hoge lat zorgt er ditmaal voor dat ik in een depressie belandt. Ik was zo klaar met de constante strijd en nu ik opnieuw een faalervaring had zag ik niet meer voor me hoe het ooit nog beter zou worden. Ik paste niet in het plaatje van deze maatschappij. Ik was overtuigd van het feit dat ik niet in deze wereld thuis hoorde. Ik was klaar met overleven. Ik werd suïcidaal en begon met zelfbeschadiging om de spanningen te reguleren.

In plaats van doodsangst kon het me nog vrij weinig interesseren wat er met me gebeurde. 

Nu, 2023 vind ik moeilijk te beseffen dat dit nog altijd op en af de realiteit is. Na veel therapeuten en behandelingen ben ik nog steeds depressief met af en toe betere periodes en mijn angst is nog altijd ver buiten proportie. Inmiddels doe ik bijna alles waar ik bang voor ben om de angst te overwinnen, heb ik mijn leven een stuk meer op de rit dan het geweest is en probeer ik niet meer destructief te handelen. Maar ondanks dat het beter gaat, blijf ik het leven een enorme uitdaging vinden.