Na 15 jaar klachtenvrij verklaard

In 2004 kreeg ik te maken met een burn-out. Ik was 25 jaar en had de leukste baan die ik me maar kon wensen, een grote vriendengroep en een lieve familie. Van de een op de andere dag durfde ik bijna niets meer. Ik zat op mijn stoel in mijn studentenkamer en ben daar twee jaar blijven zitten. De eerste zes maanden had ik heen idee wat er met me aan de hand was. De huisarts gaf aan dat ik rustig aan moest doen en goed voor mezelf moest zorgen om de burn out te boven te komen. Waar kwamen toch die angstige gevoelens vandaan? Waarom had ik iedere keer het gevoel dat ik ieder moment dood kon neervallen? Door deze vreselijke gevoelens begon mijn wereld steeds kleiner te worden. Ik ging niet meer naar mijn werk, op stap met mijn vrienden, visite krijgen vond onprettig en zelfs een boodschap doen bij de supermarkt zat er niet meer in.

Na een half jaar vertelde de Arbo-arts mij dat ik een paniekstoornis had en wat dat inhield. Eindelijk, ik kon me gaan verdiepen in wat ik had en wat de oplossing voor mij zou zijn. Ik werd aangemeld bij de psycholoog voor cognitieve gedragstherapie en startte zo de opbouw om mijn leven weer terug te krijgen.

Het begon heel klein met het posten van een brief. De brievenbus was 150 meter van mijn huis af en talloze keren heb ik dat stukje proberen te overbruggen en menig keer ben halverwege weer terug gerend. Tot het ineens een keer lukte. Daarna was de supermarkt aan de beurt. Ik zorgde dat ik precies wist wat ik moest hebben en welke route ik zou lopen. Ondertussen hield ik de kassa in de gaten, zodat ik niet in een lange rij terecht zou komen. Pasje gereed, pinnen en weer weg. Naast deze stappen sliep ik ongeveer 16 uur per dag. De burn out had me volledig gevloerd en de stappen om mijn leven terug te krijgen waren zwaar. Soms liet ik me door mijn ouders ophalen om een paar dagen bij hen door te brengen om een beetje op adem te komen, maar ik was het allerliefste in mijn kamer in Utrecht, dat voelde als mijn veilige plek.

Naast de therapie kreeg ik medicatie en na verloop van tijd begon deze de scherpe kantjes ervan af te halen. Ik heb keihard gewerkt om er weer bovenop te komen en eind 2005 werd ik betergemeld bij het UWV. Ik kon weer "aan de slag". Ik vond een baan bij een communicatiebureau en zij namen mij aan met mijn ziekte en al. Er was ruimte voor om in dienst te herstellen. Ik werkte 24 uur per week als office manager en de eerste twee jaar was dat enorm knokken. De paniek was altijd aanwezig en er waren dagen bij dat het gewoon niet lukte.

In 2008 kwam ik mijn vriend tegen en toen ging ik in sneltreinvaart vooruit. Ik stopte met roken, nam geen alcohol meer, geen cafeïne en sliep op regelmatige tijden. Dat jaar is er veel veranderd. Ik kreeg een vast contract en bloeide steeds meer op.

In 2013 raakte ik zwanger van onze zoon en heb ik het hele traject via de POP-poli in het ziekenhuis gelopen. Daar werd ik nauw in de gaten gehouden door een team dat zich had gespecialiseerd in vrouwen met angsten en depressies die een kinderwens hebben. Mijn medicatie had ik een stukje naar beneden kunnen afbouwen voor de gezondheid van de baby en de zwangerschap verliep verder heel goed. Ik had de eerste twee trimesters veel last van paniek, maar het derde trimester was een soort cadeautje, de paniek was op de achtergrond en speelde maar een kleine rol.

Toen onze zoon geboren was is mijn medicatie meteen naar boven bijgesteld, want door de hormonen en nieuwe situatie kwam de angst weer volop terug. In combinatie met de medicatie denk ik dat mijn paniek met 70% is afgenomen, maar omdat het bij mij vrij heftig was hield ik altijd behoorlijk veel angst. Op bezoek gaan bij de familie, uit eten met vriendinnen, vergaderingen, allemaal dingen die heel veel energie kosten en paniekaanvallen opwekken. Iedere dag had ik er last van in welke situatie dan ook. En daardoor deed ik het meeste ook niet meer. Ik werkte, ging naar de supermarkt, haalde mijn kind van de opvang en heel af en toe kon ik ergens mee naartoe zoals een verjaardag. En meestal stond ik na 10 minuten in tranen mijn angst in bedwang te houden, want de paniek hield mij onder controle.

Afgelopen jaar ging ik verder achteruit en heb ik aan de bel getrokken. Het ging zo niet langer. Al die zwarte gedachten en gevoelens, ik was er klaar mee. Dit moest veranderen, want de kwaliteit van leven was behoorlijk laag. De huisarts heeft eerst mijn medicatie opgeschroefd, maar dat hielp niets. Ik raakte alleen maar meer van de wereld afgesloten. Via een omweg kwam ik terecht bij een psychiater gespecialiseerd in angststoornissen. De wachtlijsten waren lang, maar bij hem kon ik binnen 3 weken terecht voor een intake. Drie weken achter elkaar een uur voor de intakegesprekken en daarna kwam het verlossende antwoord: we gaan een medicatie-overstap doen. Door al mijn therapieën en zelfonderzoeken heb ik alles heel goed op een rijtje en is verdere therapie niet nodig. De medicatie die ik slikte werkte voor mij gewoon niet voldoende en dat konden we nog aanpakken. 

Begin van dit jaar kon ik mijn werk zo regelen dat ik vanuit huis kon werken en mijn medicatie kon afbouwen. Na 3 weken afbouwen zijn we gestart met de overstap en 4 weken later had ik weer een gesprek met de psychiater. Er was al zoveel veranderd sinds de overstap. Ik had geen enkele aanval gehad, was niet angstig en was alweer wat stappen aan het nemen om naar buiten te gaan (winkel, zoon ophalen, autorijden, theedrinken bij mijn ouders).

Nog eens 2 weken later had ik mijn laatste gesprek met de psychiater. Ik was inmiddels weer aan het opbouwen op het werk en mijn hele hoofd was enorm opgeklaard. Geen zwarte gedachten meer, geen paniek, geen stress, geen angst. De psychiater gaf aan dat dit betekende dat de medicatie goed op zijn plek zat en hij kon mijn klachtenvrij verklaren. Dat was een enorm emotioneel moment. We waren klaar. Na 15 jaar paniekstoornis was ik klachtenvrij verklaard. Ik kon mijn leven weer gaan opbouwen en gaan genieten!

Inmiddels zijn we 6 weken verder en ik ben weer volledig aan het werk, heb verjaardagen gevierd, op het terras gezeten, geluncht buiten de deur en vooral: geen enkele aanval meer gehad. Ik heb mijn leven terug, eindelijk, na 15 jaar paniek.