Opname ervaring

Mijn tweede depressie kreeg ik rondom de zwangerschap van mijn dochter.

Toen ze ongeveer drie maanden was zat ik op mijn dieptepunt, ik was alleen thuis en zat op de grond met mijn hand vol pillen. Ik heb geappt dat iemand voor mijn kind moest komen zorgen en voor ik het wist zat ik bij de huisartsenpost en werd me de vraag gesteld of ik kon beloven mezelf niets aan te doen, was dat niet het geval zou ik op de PAAZ terecht komen. nou ik wist het wel. ik vertelde dat het goed kwam en ik de volgende dag hulp zou zoeken.  

Eenmaal thuis bleek natuurlijk dat dit helemaal niet het geval was en werd de crisisdienst gebeld, ik kreeg zware slaapmedicatie om maar zo slap te zijn dat ik niet eens meer normaal kon lopen dus was voor hun het eerste ‘’gevaar’’geweken.

De volgende dag werd er gekeken naar een plek waar ik heen kon. De PAAZ zat op twee locaties vol. De keus: of naar huis of opname op een bepaalde locatie. Voor mijn gevoel had ik geen keus en werd de procedure in gang gezet van een opname. Ik moest naar huis gaan om spullen op te halen en afscheid te nemen van mijn kind. Dat was zo zwaar want ik wist oprecht niet of dat een afscheid was voor even of voor altijd.

Toen ik daar aankwam werd de tas gecontroleerd en mocht je niets mee hebben naar de slaapkamer wat gevaarlijk kon zijn. Ik kwam op een kamer waarvan de deuren op slot konden. Er was niets alleen een bed, tafeltje en een camera. 24 uur per dag cameratoezicht omdat achter mijn naam geschreven stond: ernstig gevaar voor zichzelf.

Ik mocht niets alleen. Mocht niet naar buiten, en moest bij alles toestemming vragen. Dit waren de eerste drie dagen op de gesloten afdeling. Daarna heb ik nog in een isoleerkamer gezeten en vanaf toen ging het gelukkig iets beter. Ik kreeg andere medicatie en mocht deelnemen aan de groep. Omdat je 24 uur per dag bij elkaar zit leer je ze gauw kennen en bouwde ik met drie personen echt een band op. Toen we alledrie een kwartiertje per dag zonder toezicht naar buiten mochten gingen we wandelen en bespraken we de therapieën die we hadden. Maar binnen de gesloten afdeling zie en hoor je ook dingen die je niet wil horen en zien. Een vrouw die op een dak staat en echt wil springen, een man die met al het meubilair de ramen in probeert te gooien en vervolgens tegen de grond wordt gewerkt door zes man. Een man die zijn benen verbrijzelde omdat hij van het dak was gesprongen, een vrouw die hele dagen bezig was met het plannen van haar begrafenis en testament omdat ze echt niet meer wou leven.

Toen ik weer naar huis mocht kreeg ik nog deeltijdtherapie. Ik dacht dat ik hierna gewoon mijn leven weer op kon pakken en door kon gaan.

Niets bleek minder waar. Zelfs na drie jaar heb ik nog steeds last van bepaalde angsten en gedachten. Eerder vond ik foto’s en filmpjes maken erg leuk, nu kan ik er compleet van in paniek raken. Als ik ergens kom kijk ik als eerste waar de uitgang is en welke route ik daarvoor moet nemen, donkere en onoverzichtelijke ruimtes vind ik doodeng en hier ben ik erg op mijn hoede en wil graag het overzicht houden. Medicatie die lijken op de pillen van daar neem ik niet. Onverwachtse harde geluiden zorgen ervoor ik verstijf of angst op voel komen. Ook heb ik binnen een jaar na de opname twee berichten gekregen dat dus twee van de drie personen waar ik veel mee omging het niet hadden gered en zichzelf van het leven hadden beroofd. Ookal was ik thuis en had ik zelden nog contact met ze, omdat ze elke keer weer opgenomen werden en ze geen telefoon bij zich mochten hebben, toch deed het me veel om dat te horen. Dit zijn dingen die je denk ik altijd met je mee zal dragen

Een opname is soms noodzakelijk en nodig. Maar ik ben wel van mening dat er meer aandacht aan besteed moet gaan worden voor mensen die na een opname weer thuis komen. Twee jaar later heb ik hier alsnog gesprekken voor gehad en vertelde mijn psycholoog dat je door zo'n opname ook nieuwe trauma’s krijgt die onderschat worden. Hij heeft me erg goed geholpen en me laten inzien dat het niet erg is als je na een opname het gevoel hebt dat het je juist extra angsten heeft bezorgd. Dat je jaren later nog last kan hebben van angsten en gedachten naar aanleiding van de opname.

Eindelijk voelde ik me een beetje normaal, ik was niet gek dat ik daar last van had, dit was normaal alleen heeft niemand dat op die afdeling of vlak daarna gezegd en heeft niemand me ervoor gewaarschuwd.

Ik ben er door middel van therapie denk ik goed uit gekomen. Maar ik wil als advies meegeven dat wanneer je opgenomen moet worden je na die tijd echt iemand zoekt om het ook over de opname periode te hebben. Ook al ben je nog zo sterk en merk je daar in het begin niet zoveel van. Laat het niet zover komen dat je er alsnog last van hebt.

En het is zeker niet alleen maar zwaar en negatief! Ik ben de mensen daar ook erg dankbaar dat ze een plek voor me hadden en me hebben geholpen eruit te komen. Zonder deze opname en mensen die je daar begeleiden had ik hier nu niet meer gezeten.

Ik sta er nog, ik heb het gewoon gedaan! Ik ben trots op mezelf, trots dat ik dit verhaal kan delen.