Schematherapie en Borderline

Mijn diagnose Borderline eind 2016 heeft geleid tot een langdurgie intensieve schematherapie. Langzaamaan ontdekte ik mijn kwetsbaarheden waardoor mijn leven als een rollercoaster verliep. Waarom scholing, werk, liefdesrelaties, vrienden, kennissen en ga zo maar door, steeds opnieuw afwisselden en uiteindelijk eindigden. Inzicht krijgen in mijn persoonlijkheid was confronterend en riep veel verdriet op, omdat ik ontdekte dat ik geen enkele grip had op mijn leven. Altijd weer keuzes maakte, waarvan ik dacht dat ik er blijer, slimmer, beter en gelukkiger van werd. Vaak uit wanhoop. Ik begreep ook waarom de liefdes in mijn leven stuk waren gelopen. Zij volledig uitgeblust en onbegrepen achter bleven. Dat ik mijn trots, mijn kind, niet datgene had kunnen geven dat hij zo verdiende. Liefde, ja. Dat wel. Onvoorwaardelijk, maar opvoedkundige zaken, stabiliteit, duidelijkheid en structuur was voor mij onhaalbaar. Alle serieuze inspanningen en goede bedoelingen ten spijt.

Nu ruim drie jaar later, is er veel veranderd. Therapie heeft mij geholpen en houvast gegeven. Al neig ik wekelijks om mijn schema's na te zien en nieuwe ervaringen te analyseren. Tja, ik begeef me in een soort niemandsland. Enerzijds omdat ik nu veel meer inhoudelijk weet, maar niet om er invulling aan te geven. Sinds kort heb ik nu bewust hulp vanuit GGZ waar een jobcoach mij begeleidt in een re-integratietraject richting een toekomstige baan. Werk met het oog op duurzaam, passend bij mijn kwetsbaarheden. Dat is dus iets heel anders  dan enkel onderzoeken welke opleiding, werkervaring je hebt opgedaan en waar je interesses liggen. Nee, het moet werk zijn, waar ik alle omgevingsprikkels kan handelen. Een plek waar ik met de juiste mensen in contact ben om samen te werken. Dat is mijn uitdaging en ik geloof erin dat ik slaag om weer opnieuw een nieuwe uitdaging te vinden. Een basis naast het huis waar ik woon. Kunnen bijdragen aan de maatschappij waarin we in leven. Zelfstandig een inkomen verdienen. Ik ben blij met enkele trouwe sociale contacten die ik onderhoud en het allerbelangrijkst, de relatie met mijn zoon. Verder hoop ik door mijn verhaal te delen, dat iedereen met een psychische aandoening, dus ook verslavingsgevoelige, gelooft dat er verbetering van de kwaliteit van zijn of haar leven beslist mogelijk is.