Stigma

Stigma

Vanaf dat ik mijn eerste opname heb meegemaakt heb ik met veel stigma te maken. En die opname is 21 jaar geleden. Ik kreeg de diagnose Manisch depressief, psychose.

Ik deed vrijwilligerswerk op een school. Ik slikte netjes mijn medicatie en ik vond zelf dat het wel goed ging en dat ging het ook. Alleen had ik een vervelende iets ik staarde erg of was dan even in mezelf gekeerd. Een collega was dat opgevallen en heeft dit aan de directeur gemeld en moest ik op het matje komen. Ze wisten niet dat ik MD had en was hier dus niet open over. Ik mocht niet meer werken met de kinderen en werd ergens neergezet waar ik alleen maar brood mocht smeren en met weinig mensen contact had. Ik ben juist iemand die onder de mensen wil zijn. Dus dat werd hem het niet.

Daarna 12 en half jaar gewerkt bij mensen met een beperking en dat lukte de laatste jaren niet meer. Wel open geweest over mijn beperking. Ben er echt weggepest door de leidinggevende en ze begreep echt helemaal niets van mijn MD. Deed ook niet de moeite en was heel negatief. Met een instantie afgesproken dat ik vrijwilligerswerk ging doen en een uitkering kreeg. Ik ging op een andere lokatie vrijwilligerswerk doen met licht verstandelijk beperkte mensen. Dit doe ik nu 9 jaar en heb het er prima naar mijn zin. De collega's begrijpen mij en ik kan gewoon ziek zijn en me nergens voor te schamen. Heel prettig. Natuurlijk heb je nog steeds last van Stigma. B.v een collega zei je was vorige week wel druk, en jouw beperking is niet zo erg af en toe een beetje druk en af en toe een dipje voor mensen met een depressie is het veel zwaarder. Jaja tuurlijk. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Echt een schat van een man, maar hij begrijpt er niets van.