Terugkerende depressies (Het is niet jouw schuld)

Vanaf mijn 17e heb ik er last van. Het gevoel dat ik niet ''meedeed'' aan de wereld. Om mij heen zag ik mensen lachen, dingen willen bereiken, zich willen ontwikkelen etc. Ik had dit ook wel ooit gehad hoor, maar het voelde alsof ik hier niet meer bij kon. Alles voelde nutteloos en ontzettend zwaar. Ook voelde ik me enorm leeg en verdrietig en opgesloten. Langzaam maar zeker begon ik wat te googelen en kwam ik toch steeds uit op het woord ''depressie''. Ik schaamde me dood! Mijn ouders moesten hier eigenlijk ook niks van weten.. ik moest maar eens op tijd naar bed gaan, dan zou het wel over gaan.

Na een periode van 1,5 jaar aan huilen, in bed liggen, paniek en gedachten niet meer verder te kunnen verzamelde ik alle moed bij elkaar om naar de huisarts te gaan. Die verwees mij meteen door naar een psycholoog. Toen ik bij de psycholoog kwam barstte eigenlijk de bom. Ik zat al tijdenlang in een zware depressie. Na een lange tijd van gesprekken met de psycholoog kwam er geen verbetering. De psycholoog stuurde mij door naar een psychiater voor medicatie. Het voelde alsof mijn wereld instortte... Ik was nu officieel gek geworden! 

Na een aantal weken tegenspruttelen gaf ik er toch aan toe: en ja hoor, met de weken voelde ik de meest intense somerheid wel wegzakken. Wat een opluchting!  Mijn ouders vonden het natuurlijk ook fijn dat het eindelijk ''beter'' ging. Ik besloot om weer te gaan studeren en vond dat ik geen therapie meer nodig had. Ik vond het allemaal al genant genoeg geweest. Vanuit mijn ouders ervaarde ik ook niet echt steun. Ik had gevoel gefaald te hebben en deelde mijn gevoelens en medicatiegebruik ook verder met niemand. Daarna zette ik jarenlang een masker op. Altijd was ik dat gezellige, gekke en enthousiaste meisje. Mensen gingen graag met mij om en alles wat naar voelde drukte ik weg. Ik had behoorlijk wat manieren ontwikkeld om hier mee om te kunnen gaan. Een aantal jaar later liep ik toch weer tegen een muur aan en besloot ik weer hulp te zoeken.  Na veel verschillende therapie-vormen kwam ik er achter dat de dingen toch even anders zaten dan ik dacht. Dingen die ik als ''normaal'' ervaarde binnen mijn gezinssituatie bleken niet zo normaal te zijn. Jarenlang heb ik mezelf van alles de schuld gegeven: Ik was degene met problemen, ik was niet sterk genoeg om het leven gewoon aan te kunnen, te gevoelig. Inmiddels is het ruim 10 jaar later. Het is nog een aantal keer goed mis gegaan. Helaas heb ik nog steeds last van terugkerende depressies en dat is soms ontzettend moeilijk. Inmiddels heb ik ook een behandeling gehad voor een label dat ik in de loop van de tijd heb gegad: Ptss door onder andere emotionele verwaarlozing in mijn jeugd. Ik durf nu in ieder geval te zeggen dat het niet mijn schuld was. Dat ik me nooit heb aangesteld. Dat ik altijd om hulp mag vragen en dat dat de allersterkste stap is die er bestaat! 

Ja, het leven voelt soms ontzettend zwaar en dat voelt het voor mij momenteel ook. Maar er zijn ook periodes geweest de afgelopen paar jaar waarin ik stabiel was en ik weet zeker dat ik hier ook weer zal komen.

Het voelt nu niet zo, en jij voelt het nu misschien ook niet zo. Maar laten we blijven werken aan ons herstel! Je bent het waard. Je hebt jezelf genoeg gestraft en vaak genoeg streng voor jezelf geweest. Ik sta altijd open voor een gesprek met wie hier ook mee worstelt. :)