Verbonden in de mist

Al sinds ik een kleine Annika was, voel ik me al anders dan de mensen in mijn omgeving. Ik had wel leeftijdsgenoten om me heen maar geen soortgenoten.  Zo’n twintig jaren later ben ik therapie moe, zoveel gezichten van hulpverleners die kwamen en ook weer gingen. Maar de juiste behandeling was de revue nog niet gepasseerd. Ik ben bang, moe, vaak verward en voel me alleen.  Al heb ik nu wel soortgenoten om me heen. Soms zorgde het hebben van lieve mensen in mijn omgeving juist dat ik me extra eenzaam voelde.  Dit tot het punt dat ik me steeds vaker begon af te vragen of ik wel geschikt was voor het leven, zou het niet beter zijn als ik er niet was? Het is niet dat ik perse dood wil maar ik wil niet het leven dat ik nu heb.

Mijn zoektocht op sociale media naar voorbeelden van mensen die worstelen en ook eens een wedstrijd wonnen leverde weinig op. Ik besloot dat ik dat dan misschien maar zelf moest gaan zijn. En dat doe ik nu; ik praat in mijn camera alsof het een dagboek gemaakt van pixels is en toon mijn leven met een lach en vaak ook een traan. En de verademing die dit met zich mee brengt is ongelofelijk. Ik durf steeds meer ruimte in te nemen en terwijl ik film ontstaan er woorden voor mijn emoties waarvan ik van te voren niet wist dat ik ze zo ervoer.

Ik krijg berichten van mensen die zich herkennen in mijn verhalen, die zich minder alleen voelen door mijn eerlijkheid. Het is alsof ik een brug sla tussen de eenzaamheid die ik zelf voel en de eenzaamheid die anderen ervaren. Door mijn kwetsbaarheid te tonen, ontstaat er een gevoel van verbondenheid dat ik zo lang heb gemist.

Natuurlijk zijn er nog steeds dagen waarop de mist in mijn hoofd dichter lijkt dan ooit. Dagen waarop het moeilijk is om de kracht te vinden om de camera te pakken en te praten over mijn innerlijke strijd. Maar juist op die momenten herinner ik mezelf eraan dat ik niet alleen ben, dat er mensen zijn die steun vinden in mijn woorden waaronder ik zelf.

Misschien vinden ze troost in het feit dat ze niet de enigen zijn die worstelen, en misschien, heel misschien, vinden ze ook een beetje hoop.

Dus ik blijf praten, blijf filmen en blijf delen. Niet omdat ik alle antwoorden heb, maar omdat ik geloof dat het belangrijk is om de stilte te doorbreken. Samen kunnen we leren, groeien en sterker worden. En wie weet, misschien vind ik onderweg ook de behandeling die ik nodig heb, de behandeling die me helpt om de mist te verdrijven en mijn weg te vinden naar een heldere toekomst.