Weg met het taboe!

Al 10 jaar kamp ik met dwang en sinds een klein halfjaar ga ik naar de psycholoog om er wat aan te doen. De diagnose die ik heb gekregen, een obsessief compulsieve stoornis, was een schok maar ook iets wat ik al jaren diep van binnen wist. Waarom dan na 10 jaar pas actie ondernemen? Omdat er veel schaamte is, bang voor onbegrip in de omgeving en omdat er nog steeds een groot taboe over heerst. Jammer, want ik ben ervan overtuigd dat het leven zo veel fijner en makkelijker kan zijn als je een manier vind om er mee om te gaan. Dit kan met therapie bijvoorbeeld bereikt worden. Dwang is erg hardnekkig zoals mijn psychologe altijd zegt maar kun je niet zomaar laten. 

Daarbij doet het wat met je als je in therapie bent. Vanbinnen is het storm, aan de buitenkant ziet niemand wat aan mij. Vaak voer ik een toneelstukje op zodat mensen het niet in de gaten hebben dat ik me enorm rot voel. En ik vul voor anderen in dat als ik het ze vertel, dat er niet alleen maar begrip is. En dus blijf ik stil. Huil ik als ik alleen ben. Zit ik alleen in dat hoofd van mij. "Sometimes the worst place you can be, is in your head". 

Ik wil graag dat er meer aandacht voor alle psychische ziekten komt. Dat iedereen weet wat het is want daarmee krijg je meer begrip. De drempel om actie te ondernemen moet niet metershoog zijn maar makkelijk te nemen zijn. Niemand hoeft zich alleen en verloren te voelen maar moet zich wel begrepen voelen. Niemand hoeft elke dag een toneelstukje op te voeren maar mag tonen dat hij/of zij zich enorm rot voelt. Niemand moet de stap tot hulp lastig vinden maar moet die stap wel durven te nemen. 

Openheid, duidelijkheid, blijheid.