2020

2020

Wat een raar en verdrietig jaar,

geen kusjes en knuffels,

alleen maar 1,5 meter afstand van elkaar.

Een intelligente lockdown ingesteld door de overheid.

Veel angsten en onzekerheid.

Overvolle ziekenhuizen,

op de IC is gebrek aan plek.

Horeca en niet essentiële winkels zijn dicht,

desinfecteren en mondmaskers zijn verplicht.

Donkere dagen, lege en verlaten winkelstraten.

De landelijke Sinterklaasintocht was zonder publiek en Sinterklaas kwam aan op een geheime plek.

Dit jaar geen terug zwaaiende kindjes naar de Pieten op het dek.

Ook kregen de Sint en zijn Pieten geen mooi afscheid dit jaar, zij vertrokken stilletjes met elkaar.

Kerstinkopen deden we massaal online,

daardoor liepen webshops als een trein.

Maar de post en pakketbezorgers hadden het razend druk tijdens deze dagen,

met een volgeladen wagen,

scheurden zij door de straten.

De kerstdagen werden gevierd in eenzaamheid en isolatie,

voor veel mensen een moeilijke situatie.

Gezellig met alle familie en vrienden eten,

dat konden we dit jaar helaas wel vergeten.

Vuurwerk mocht niet worden afgestoken,

veel mensen die dat verbod verbroken.

Er ontstonden explosies, gevechten en rellen,

iets wat een ieder van ons wel had kunnen voorspellen.

Met zwaar vuurwerk werd de politie bekogeld,

hulpdiensten werden tegengewerkt,

de ME werd in haar diensten beperkt.

Door een explosie werden woningen beschadigd,

autobranden werden gesticht.

Het leven werd ook zwaarder voor de mensen met mentale problemen,

ook zij konden niets meer ondernemen.

Dit had een grote impact,

en een negatief effect.

De nodige hulp werd tijdelijk gestaakt,

hoe werd de veiligheid van deze mensen nog bewaakt?

Onze ouderen kregen het ook zwaar te verduren,

zij zaten continue tussen dezelfde vier muren.

Een grote risicogroep,

helaas ook de dupe van deze Corona troep.

Geen kleinkinderen meer op bezoek,

alleen nog via Facetime en Facebook.

Via een hoogwerker een snelle blik,

van je geliefde en dierbaren,

het is slechts maar een ogenblik.

Het niet meer kunnen knuffelen met je dierbaren,

zal voor iedereen het leven verzwaren.

Weinig bezoek en sociaal contact,

moed en hoop is wat bij vele van ons in de schoenen zakt.

Veel mensen hebben verliezen geleden,

ontzettend veel mensen zijn overleden.

Afscheid met een beperkt aantal mensen,

een vreselijke gedachte,

iets wat je niemand zal toewensen.

Is dit het nieuwe 'normaal'?

Waarbij woonkamers worden gebruikt als klaslokaal.

Waarbij het verschil tussen werkplek en thuis geen onderscheid meer kent,

en waar je als ouder tegenwoordig ook een docent bent.

Houd moed en houd contact,

ook al is het op afstand en compact.

Blijf sterk en gezond,

blijf met beide voeten op de grond.

Als het licht uitgaat en de kracht verdwijnt,

denk er dan aan; ook aan deze tijden,

komt weer een eind.

2020, jij maakte het leven voor iedereen zo eenzaam, ongezellig en klein,

2021, ik hoop dat jij beter, gelukkiger, gezonder & mooier zal zijn.

© Liedeke Kalyani.