Al jaren lang stabiel

Al jaren lang stabiel. Een verleden van vele opnames en behandelingen. Nu al jaren het 'echte' leven in. Wat valt dat vies tegen als ex-automutileerder. Want zo kan je het noemen. Pak weg 10 jaar geleden deed ik mijzelf voor de laatste keer pijn. Helaas zijn de littekens duidelijk zichtbaar op mijn armen en benen. Ik moet er bij zeggen helaas. Want tot een jaar geleden dacht ik dat ik het van mijzelf had geaccepteerd... nog steeds wel trouwens, maar niets blijkt minder waar. Ik ben werkzaam in de thuiszorg, jup ik had een ander beroep kunnen kiezen, echter is de zorg mij op het lijf geschreven en zoals velen weten zorg je in een uniform dus met de armen bloot. 

Mijn littekens zijn vaak het eerste die men ziet en daarna mij pas. Begrijpelijk maar soms oh zo pijnlijk. Cliënten vragen mij wat ik op mijn armen heb. Geen probleem en ik reageer altijd met dezelfde zin 'Als puber heb ik het niet makkelijk gehad en heb ik dit zelf gedaan, maar het gaat al jaren heel goed en dit ligt achter mij.' Begrip is wat ik krijg, ik heb nog nooit een cliënt gehad die hier problemen van heeft gemaakt. Echter een ander verhaal geldt voor mijn collega's, ik ben een snijder en alhoewel niet iedereen zo erover denkt voel je de druk zeker.

Je zou juist verwachten van mensen die in de zorg werken dat ze er anders over denken, begrip hebben. Dit brengt mij terug op het onbegrip in ziekenhuizen en in de GGZ eerder in mijn leven.  Het plaatsen in hokjes, niet verder kijkend naar iemand capaciteiten of de persoon. 

Er zullen meer zijn die dit herkennen. Ik kan alleen maar zeggen blijf bij jezelf, accepteer jezelf en laat de rest voor wat het is. Gelukkig kennen ze het niet. 

Desondanks levert het heel veel verdriet op en doet het maar weer beseffen hoe weinig begrip er is voor mensen met psychische problematiek die zich nu afspeelt of al jaren achter hen ligt. Schaam je niet. Doe je ding en wees trots op wie je bent en wat je hebt bereikt.