De verloren ziel

S.O.S.! Save our souls. Red mijn ziel! Help me! Die gedachte nam bezit van mijn hoofd, toen ik werd geveld door een ernstige depressie.

Tot dat moment leefde ik vol bezieling, nu  weet ik niet waar ik het moet zoeken. Ik kan nergens meer van genieten. Ik zie de leuke dingen wel, maar het gevoel dat erbij hoort, is er niet meer. De ziel lijkt weg. Uit mij en uit de dingen om mij heen. En nog erger, het voelt alsof die ziel nooit meer terugkomt. Maar dat kan toch niet? Dan ben je immers ontzield en levenloos en dat is zeker niet het geval. Ik ben springlevend en kan nog heel goed nadenken, al mis ik zo nu en dan wel de controle over mijn gedachten. Is mijn ziel dan beschadigd? Ik hield zielsveel van heel veel dingen, maar nu ontbreekt het plotseling aan belangstelling, zin en plezier. Ik was altijd vrolijk en opgewekt, nu ben ik somber en levensmoe. Ik snap niet wat mij bezielt. Mijn partner en ik waren twee zielen één gedachte, nu staan we stoms ver uit elkaar. Mijn werk deed ik met hart en ziel, nu krijg ik angstgevoelens als ik er aan denk. Heeft iemand mij misschien op mijn ziel getrapt, of heb ik zelf schade aangericht? In ieder geval is duidelijk dat er iets is veranderd en ik wil mijn ziel en zaligheid verkopen om het oude gevoel weer terug te krijgen.

Er zijn velen die mij daarbij willen helpen en ondersteunen. Dat is dan weer positief. Immers, hoe meer zielen hoe meer vreugd, al blijft het me aan dat laatste ontbreken. Wat kunnen ze voor me doen? Het snijdt ze door de ziel, zeggen zielsverwanten. Je bent niet zielig, zeggen de zielenknijpers, maar erg ziek. Medicijnen, die moeten me er eerst weer bovenop helpen. Maar zouden die echt voor wat eelt op mijn ziel kunnen zorgen? Ik gebruik ze al een tijdje en voel me nog steeds moederziel alleen met iedereen toch zo dicht om me heen. Waarom kan ik daar met mijn goede verstand niet bij?

Het antwoord op die vraag zou als volgt kunnen luiden: door mijn manier van leven zijn het weerspannige paard en het nobele paard zo oververmoeid en uitgeput geraakt, dat ze de wagen met daarop de menner, niet meer kunnen trekken.

Is dit wartaal? Een voorbeeld van hoe iemand de controle over zijn gedachten kwijt kan raken? Nee, hier is juist goed over nagedacht. Het zijn de gedachten van Plato. In zijn filosofie bevat de ziel drie aspecten. Als eerste de wagenmenner, die het intellect en het redenerende deel vertegenwoordigt. De wagen waarop de menner zit, wordt voortgetrokken door twee paarden. Het nobele paard staat voor passie, wil en doorzettingsvermogen. Het weerspannige paard belichaamt de zin, de lust en het driftleven.

In de periode voor ik letterlijk geveld wordt door de depressie, verdwijnt langzamerhand de zin, de lust, het plezier en de drift uit mijn leven. Het weerspannige paard toont dan al grote tekenen van vermoeidheid. Het nobele paard, met doorzettingsvermogen en passie, is altijd al sterker geweest, maar moet nu wel erg hard trekken om de wagen op gang te houden. Op een gegeven moment staat het er alleen voor. De wagen raakt van het juiste spoor. Het wordt daarmee nog zwaarder en rust is er niet bij, met als gevolg dat ook het nobele paard door zijn hoeven zakt. De wagen is al  uit koers geraakt, maar staat nu plotseling helemaal stil. De menner kan schreeuwen, huilen en wanhopen wat hij wil, er gebeurt niets meer.

Ik voel me zielloos, maar ben dat dus niet. Een deel van mijn ziel is uitgeschakeld en mijn leven staat even stil. Rust en medicijnen zullen als voedsel en water voor de paarden zijn. Zij hebben veel tijd nodig om te herstellen, maar zullen zich dan langzaam weer oprichten en met de juiste verzorging uiteindelijk weer draven als echte paarden.

Mooie filosofie van Plato. Ondertussen liep ik nog steeds met mijn ziel onder de arm. Figuurlijk dan, want mijn echte oude ziel was lange tijd in geen velden of wegen te bekennen. Arme ziel.