Een nieuwe start

Sinds kerst 2020 loop ik bij een psycholoog waar ik goed mee kan. Daar heb ik eindelijk de juiste diagnose gekregen, PTSS. Mijn verhaal start ook in kerst 2020. Ik kon niet meer verder, wist niet meer wat ik moest doen. Eerder had ik al wel depressieve episodes maar meestal kwam ik daar zelf wel uit. Mijn concentratieproblemen nam ik voor lief en ging ervan uit dat deze bij mij hoorde. Ook dacht ik dat iedere zo slecht over zichzelf dacht en dat het normaal is om de lat zo hoog te leggen voor je zelf. Want ja, hoe kom je anders ergens als je jezelf niet dwingt dat te doen. 

Tweede kerstdag was het raak, in mijn hoofd zat al een aantal maanden de dood. Ik ben die dag, onbewust naar vrienden gefietst. Ik weet niet meer dat ik daar heen ben gegaan. Stond in de deur opening en zei: ik kan niet meer. Gelukkig hebben zij goed gehandeld en mij gesteund. Nog steeds steunen zij mij waar ze kunnen. Ik realiseerde mij nu heel goed dat als zij niet hadden gedaan want ze gedaan heb, ik er nu niet meer zou zijn. 

Met mijn huidige psycholoog, een fantastisch persoon, zijn we in de traumabehandelingen gedoken. Samen met haar heb ik de deur open gezet naar herstel en geluk. Een aantal trauma's hebben we met EMDR behandeld. Het jaar 2021 was een rollercoaster van paniekaanvallen, depressieve episodes, suïcidale gedachten en neigingen, automutilatie, ontdekken wie ben ik eigenlijk en eerlijk zijn. Ik moest met de billen bloot. Stapje voor stapje durfde ik te vertellen wat mij overkomen is en wat er in mij omging. Na wat wikken en wegen durfde ik de confrontatie aan te gaan en ben ik ingeschreven voor PSYTREC. 

Eind mei dit jaar was het dan zover, ik mocht naar PSYTREC. Ik zou twee dagen intern in Weert gaan en twee dagen online volgen in mijn thuisomgeving. Ik was zo ontzettend zenuwachtig en zou ik het wel aan kunnen? Ben ik wel sterk genoeg? Wat nou als ik mijzelf kwijt raak? Maar ik wilde echt wat veranderen, ik wil kunnen leven. Ik wil kunnen genieten van alle mooie dingen in het leven. Ik wil andere mensen kunnen helpen met hun trauma's. 

Daar ging ik dan, op naar Weert, samen met mijn vriend die mij erheen bracht. Die angst in mijn buik werd steeds erger en het liefste wilde ik vluchten. Nee, ik ga niet vluchten. Ik ga dit doen. Ik ga vechten voor mijzelf. Eenmaal binnen werd je goed begeleid en was het overzichtelijk. De eerste ochtend had ik het gevoel al alsof ik er al 5 weken rondliep. De exposure sessie waren ontzettend heftig, ze haalden alles uit de kast om mij zo goed mogelijk te kunnen helpen. Dat gevoel ik had soms niet, eerder dat ze mij aan het kwellen waren. Na een exposure sessie een uur sporten. Ook daar moest ik uit mijn comfortzone, alle vermijding heb ik over de muur moeten gooien. Ik moest er echt in duiken en ervoor knokken. De spanning zakte bij mij na het sporten vaak weer, die spanning kwam weer omhoog bij de EMDR sessie. Na iedere EMDR sessie voelde ik mij lichter. 

Ik begon de eerste dag met de zwaarste trauma's en sprong daarbij meteen in het diepe. De tweede dag had ik 's middags voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik er mocht zijn. Dit gevoel heb ik nog nooit ervaren. Ik mocht er zijn, ik doe er toe! Dat gevoel gaf mij zoveel kracht, ongelooflijk. De dagen online thuis ging daarna erg snel en ik wist wat mij te wachten stond. Alle confrontaties met mijn trauma's en angsten waren het waard. 

Op de weg naar huis viel het mij op dat de kleuren helderder zijn. Alles ziet er mooier uit, alsof de filter die er overheen zat weg is. Ik kan voor het eerst in mijn leven intens genieten. Ik kan het leven aan! Ik ben er klaar voor om te leven. Dit gevoel had ik nooit verwacht dat ik dat zou hebben. Ik mag er zijn!