Een tof leven en tóch steeds weer een depressie...

Alles is zwaar. Letterlijk. De aarde trekt me naar beneden, mijn oogleden drukken op mijn ogen, de somberte en zwartheid gevat in een deken van keien en pure wanhoop en paniek drukt me door het bed heen de grond in. En dit is nog voordat ik me realiseer dat ik echt wakker ben.

Zo begint mijn dag. Elke dag weer, voor nu al maanden lang.  Goedemorgen!

Vanaf mijn twintigste heb ik stemmingswisselingen en angsten, paniek. De ene periode meer dan de andere, soms jaren achtereen afwezig. Ik heb me nooit zo gerealiseerd dat dit me eigenlijk best vaak overkomt. Ik heb me meestal een aansteller gevoeld. Want hé, ik had toch een prima leven? Wat zeurde ik nou? Ik heb me weken, soms maanden, somber en naar gevoeld, soms suïcidaal, maar dat trok altijd weer weg. Dus waar doe ik moeilijk over? Al met al gaat he dan toch wel redelijk goed? Studie ging goed, werk ging oké, beetje ups en downs, maar ach, dat “hoorde bij mij”, dacht ik. Dat waren mijn gedachten erover de afgelopen jaren. Tot het echt niet meer ging.

Achteraf gezien zit ik nu in mijn 5e depressie. Ik ben nu 40 jaar, heb 2 heerlijke meiden van 5 en 6 jaar, een lieve stiefzoon van 11 en een geweldige lief. Mijn leven lijkt op de rit, mijn werk is leuk, ik werk voor mezelf als zelfstandige, heb daarin mijn eigen succes geboekt en mag daar trots op zijn. En toch, ogenschijnlijk vanuit het ‘niks’ gleed ik ineens langzaam weg. De diepte in. Van een soort overspannenheid een jaar geleden tot een dikke (quote de psychiater) ‘ernstige, zware vitale depressie met melancholische kenmerken’ sinds oktober vorig jaar. Deze diagnose is maanden later gesteld, want ik moest 4 maanden op de wachtlijst voordat ik terecht kon. Toen was ik al zover in de depressie gezakt dat ik amper meer functioneerde. Jaja, het enige dat vitaal is aan mij is mijn depressie. Love sarcasm.

En elke depressie is weer anders. Mijn vorige was een stuk lichter. Draaglijker, voor zover dat kan. Deze is pik- en pikzwart. Het monster in de bek gekeken. Elke dag verscheurd worden en kapot gaan. Maanden lang. Suïcidaal tot en met. Intense schuldgevoelens, want hoe kan een moeder dit haar kinderen aandoen? Maar overwegingen of enige ratio waren onmogelijk in de koker van depressieve suïcidaliteit.

Een dagboekfragment:

"Ik word overmand door iets onverslaanbaars; De Grote Zware Duisternis die me Stuk maakt.  Ik kan hier niks mee, behalve tegen vechten. Eigenlijk dat niet eens. Ik word overspoeld en ik vervaag en los op in het grote zwarte niks. Wat ik moet doen is blijven ademen. Just breath. Pearl Jam. Zorgen dat dat lukt. En Niet toelaten. Over me heen laten komen is niet eens een optie, dan sterf ik. Zo slokt het me op. Overmand het me. Ik word verpulverd en tot stof gereduceerd. Ik raak vervaagd en los op in het grote Zwarte Niets. Ik word as. Levend as. De grote zwartheid nestelt zich in mijn buik en groeit. Het wordt groter en groter tot het mij uiteen duwt. Ik word verdreven en verslagen door Het Erge Zwarte Niks dat me omvat. Ik ben er niet meer. Ik ben zoooo bang... Weg."

Elke dag weer. Week in, Maand uit.

Zo voelt depressie. Kut he.....

Dit lezen is al naar. En dan heb ik je het ergste en het zwartste bespaard. Omdat dat te moeilijk is. En dit lezen duurt, hoelang, 2 minuten? Wat ik beschreven heb duurt meer een oneindige 8 maanden lang.

En toch, na alle duister en neergang merk ik dat ik weer overeind kom. Ik heb ineens ernergie om iets leuks met mijn dochters te doen. Ik sta op. Ik richt me op, kijk om me heen. Verdomd, het is lente. Ik duw mijn kinderen op de schommel en ben blij. Met hun, met mij, met ons.

Hé, ik ben er weer.......!

Het. Komt. Goed. Ik zei dit al maanden tegen mezelf, als een waanzinngige hysterische mantra, te vaak zonder het zelf te geloven. Maar het gaat gebeuren. Het ís aan het gebeuren.

En dat gebeurt zeker niet vanzelf. Na de 4 maanden wachten ben ik inmiddels al enkele maanden onder behandeling. De antidepressiva begint aan te slaan, de oxazepam haalt de spanning uit mijn lijf, ik sport zoals altijd, maar nu ook 'voorgeschreven' 3 a 4x per week, ik mediteer (of doe een poging), doe aan ademhalingsoefeningen, yoga, andere oefeningen, werk tussendoor al weer een beetje en heb veel therapie. Eerlijke en verdomd confronterende therapie. Want niet alleen de depressie wordt recht aangekeken, ook ikzelf ontkom er niet aan. Dagelijks vechten, soms terugvallen, maar niet meer zo diep. En vertrouwen hebben. Dat leert de behandelaar mij. Vertrouwen in mezelf. En, ook super belangrijk, vertrouwen in mijn geliefde. Openheid. Ik kan hem inderdaad alles zeggen en hij is er altijd voor mij. Ook in de donkere dagen met de niet te doorgronden gedachten en gevoelens, die voor hem ondraaglijk moeten zijn geweest. Vertrouwen in zijn moed om begrip op te kunnen brengen voor het onbegrijpelijke. Dat moet liefde zijn. En vertrouwen in mijn vrienden, die niet oordelen, maar er zijn. En de hoop die vertrouwen moet gaan worden dat ik dit onthou, zodat ik, als het weer eens.... bij hen terecht durf te komen. Dat ik weet, dat hoe erg en duister ik ook denk, dat mijn vrienden en mijn lief er zonder oordeel voor me zijn. Dat is bijzonder. Heel bijzonder. En dan besef ik dat ik een gelukkig mens ben. Met, of ondanks, mijn depressies. Want ik heb heel veel mensen die me steunen en die er voor me zijn .En daardoor kom ik ooit weer overeind.