En VRIJ zullen wij allemaal zijn.

Hallo allemaal,

Bij deze grijp ik ook hier de kans om mijn ervaringsverhaal te delen met allen die het willen lezen. Al was het maar om maar iets te leren begrijpen van de term psychisch malheur. Waarom zou ik dit doen vraagt u zich af? Het antwoord van mij zal dan zijn; omdat ik het nodig acht.

Ik ben iemand van nu 55 jaar en heb al bijna mijn hele leven te maken gehad met psychisch malheur variërend van angsten, (zware) depressies en manische periodes. Maar achteraf waren het eigenlijk alleen maar problemen van het denken met het zware klotegevoel wat daar mee gepaard gaat.

Mijn verhaal begon grofweg ergens op mijn 15e of 16e levensjaar, ik had nav het overlijden van mijn moeder op mijn 12e steeds vaker "last" van, naar wat ik dacht, het missen van diezelfde moeder. Maar wat het echt geweest is weet ik nu nog steeds niet maar het heeft wel aan de wieg gestaan van mijn grootste angst, verlatingsangst en het goed of beter gezegd niet goed genoeg bevonden worden door anderen waar anderen in jouw hoofd dan meer voor jezelf staat. Dit heeft mijn leven lange tijd bepaald en beheerst, ik wilde die angst beheersen en wegstoppen, het was namelijk bijzonder lastig om lekker mee te leven. En da's toch iets wat iedereen wil maar omdat het niet echt lukte zocht ik daarom maar hulp, eerst via de huisarts en daarna iemand van maatschappelijk werk. Maar al snel werd ik doorverwezen naar een echte psychiater omdat zij mij niet konden helpen met mijn verdriet en vragen.

Ik had mezelf ondertussen al zozeer veroordeeld en verketterd dat de gedachtes aan zelfmoord steeds erger werden en dus na 10 a 15 jaar zwoegen moest het dan maar gebeuren. Het zou voor mij althans een einde aan mijn lijdensweg betekenen waar ik geen enkele andere uitweg meer zag. Maar het liep anders, niet toen maar pas anderhalf jaar geleden maar nu eerst weer terug naar toen. Op een zondagavond besloot ik een overdosis pillen in te nemen waar ik zeer zeker niet meer van wakker zou worden. Maar het lot besliste anders, mijn vader vond mij op maandagmorgen en ik werd met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd waar mijn maag werd leeggepomt en ik op de PAAZ belandde. De schaamte was groot en het begrip voor mijn daad heb ik nooit erg gekregen maar goed da's voor mensen die het niet kennen natuurlijk ook bijna niet te bevatten.

Om een lang verhaal kort te maken heb ik sindsdien mij door het leven geslagen met mijn ups en downs zo goed en zo slecht als dat vaak ging of niet in mijn geval maar goed. Werken ging op een gegeven moment niet meer dus ik werd afgekeurd, u heeft geen arbeidsvermogen meer werd mij medegedeeld. Oke doe er nog maar een teleurstelling bij kan mij het bommen maar innerlijk deed dit veel pijn. Je zoekt als depressieveling toch ergens naar voldoening ergens maar dat werd qua werk dus ook vrij lastig. Ondertussen was ik al door verschillende psychiaters meerdere malen tot pillen slikken overgehaald, dat zou mij helpen maar nooit echt nooit heeft één pil mij ook maar iets opgeleverd. En ikzelf bleef ook maar die onrust houden van er moet toch een uitweg zijn, een andere dan via de suïcide methode bedoel ik dan.

Hoe kan ik dan nu vertellen over herstel? Nou dat zit zo, een goed anderhalf jaar geleden zag ik Marnix Pauwels zijn verhaal doen bij Jinek op tv en meteen wist ik, deze man praat geen onzin, hij raakte bij mij de juiste snaar en meteen heb ik dan ook zijn boek VRIJ aangekocht. En daar vond ik eindelijk antwoord op al mijn vragen die in mijn hoofd zaten. Ik heb mezelf dan ook met hulp hiervan helemaal op eigen kracht bevrijd van alle onzin in mijn hoofd en heb daardoor nu de innerlijke rust gekregen die ik nodig had voor een prettig en zorgeloos leven dat ik nu leid. Het lijden in mijn hoofd heeft een einde gekregen en ik voel me al langere tijd gelukkig en tevreden met het leven zoals dat nu is. En ik heb vertrouwen in de toekomst dus denk nooit het is chronisch of ik heb nu eenmaal pech of zo. Leer je hoofd en alle nare gedachten daarin te negeren. Ik heb dit gedaan met behulp van het boek VRIJ en heb alle andere zelfhulpboeken die ik ooit gekocht had bij het oud papier gezet en ben zelf aan de slag gegaan met behulp van meditaties enzovoorts. Op het moment dat ik hiermee begon wist ik ook niet waar het toe zou leiden maar ik kan nu zeggen: HET WAS HET ALLEMAAL WAARD en ik zou er wel een boek over kunnen schrijven. Maar ik blijf tegenwoordig eigenlijk liever lekker in het nu, bezig zijn met het verleden verandert er toch niks meer aan en ik heb er vrede mee. C'est la vie zullen we maar zeggen, het ga jullie goed.

Liefs,

Ton