Het doolhof dat "de GGZ" heet

Het doolhof dat "de GGZ" heet...

Een aantal jaren geleden inmiddels, trok ik aan de bel. “Ik kan het niet meer alleen” moest ik toegeven. Maar joh, wat is het kwetsbaar om dat te roepen. Wat is het moeilijk om om hulp te vragen, als je iemand bent die graag onafhankelijk is en misschien ook ietwat koppig en trots.  Maar, ik kon er niet meer onderuit. Ik was inmiddels zó ver dat ik de straat niet meer op durfde. Een angst die ontstaan is vanuit mijn PTSS. Vanaf mijn 15e heb ik de diagnose PTSS, maar toentertijd durfde ik behandeling daarvoor nog niet aan.

Je kwetsbaar opstellen is eng. Alleen al vragen om een doorverwijzing naar een psycholoog bij de huisarts, daar kreeg ik al de kriebels van. Om nog maar te zwijgen over de angst voor de weg daar naar toe. “Moet ik je doorverwijzen naar de basis GGZ of de specialistische GGZ?” Ik, die met al mijn koppigheid en trots me toch naar dit kwetsbare moment had gesleept zei “Ik weet het niet”. Niet omdat ik het niet wist, maar ik vond mezelf al wel kwetsbaar genoeg. Ik werd dus doorverwezen naar de basis GGZ.

Als je denkt dat je daar dan direct terecht kunt, dan heb je het mis. Maar goed, nog maar even doorbijten dan. Na een wachtlijst van een aantal maanden, zit je daar dan. Na enkele sessies door kabbelen, kwam het verlossende bericht van mijn psycholoog “Ik denk dat je specialistische hulp nodig hebt. Het lijkt me beter dat ik je doorverwijs naar de specialistische GGZ binnen onze organisatie. Die zijn namelijk gespecialiseerd in traumaproblematiek.”

Als je dan denkt dat je daar dan direct terecht kunt, dan heb je het mis. Maanden later (zonder enige overbrugging) kwam ik dan terecht op de gespecialiseerde afdeling. En wat denk je? Na een intakegesprek kwamen ze tot de volgende conclusie “Wij denken dat je beter af bent in een traumacentrum en dus niet hier" Echt waar, had ik hier serieus al die maanden op zitten wachten? Ik stond er sceptisch tegenover, want… ik had immers een baan en ik studeerde. Een traumacentrum is 3 dagen in de week en daar heb ik dus echt geen tijd voor! Bovendien voelde ik me niet dermate vreselijk, dat ik dacht dat ik dat nodig had. Ik stelde voor om ondanks hun conclusie toch gewoon gesprekken te voeren en als het niet zou werken, dan kon ik er altijd nog voor kiezen om naar een traumacentrum te gaan. Na overleg in het team gingen ze akkoord. “Máár hou er rekening mee, je krijgt maar 5 tot 10 sessies. Als we dan geen verbetering zien, dan moeten we je écht weer doorverwijzen” Na 5 sessies bleek er niet voldoende vooruitgang. Niet zo gek omdat ze precies dezelfde therapie gaven als bij de basiszorg én dat er over trauma’s niet gepraat kon worden. Daar waren ze namelijk… Let op! “niet gespecialiseerd genoeg voor” …

Omdat ik inmiddels ook voelde dat het echt niet langer ging, zei ik uiteindelijk met enige tegenzin “Verwijs me maar weer door dan…” Dat ging ze doen. De week daarna had ze echter vervelend nieuws “Ik heb het traumacentrum gebeld, maar die nemen al heel lang geen cliënten meer aan, vanwege bezuinigingen” Even dacht ik echt dat ze een grapje maakte, maar helaas. Dit was echt serieus. “En nu?” vroeg ik vriendelijk (terwijl ik al mijn boosheid wegdrukte). “Ja, goeie vraag! Eh ja, nu weten wij het verder ook niet. Maar hier kunnen we je niet verder helpen. Je problematiek is te groot.” Ik heb nog even tegengestribbeld, maar besefte me uiteindelijk dat het zinloos was. Ik kan natuurlijk niet op tegen protocol en bezuinigingen. Ik ben immers ook gewoon een nummertje.

Weet je, het had me meer dan 10 jaar gekost om mijn trauma’s te willen aanpakken. Eindelijk had ik ervoor gekozen om “beter” te willen worden en nu werd aan alle kanten de deur voor mijn neus dicht gegooid.

Ik melde me aan bij een andere GGZ-instelling, want ik kon zo niet verder. Ik kon niet verder met mijn straatangst. Mijn leven stond compleet stil. Natuurlijk had ik eerst opnieuw een verwijzing nodig van mijn huisarts. Je begint het riedeltje gewoon wéér van voor af aan. Na een wachtlijst van 3 maanden had ik daar mijn eerste intake. En jawel hoor, na overleg in het team hadden ze het volgende besloten “Wij denken dat je hier niet op je plek bent. Wij willen je graag doorverwijzen naar een Psychotrauma Expertise Centrum. Dan moet je eerst weer even een verwijzing vragen aan je huisarts”. Oh… mijn… hemel! Daar gaan we weer…

Het expertisecentrum was een klinische opname voor mensen met PTSS. Nou, mijn PTSS schoot direct tot het plafond. “Ik ga niet weg van huis! Daar zijn allemaal mensen die ik niet ken (en dus niet vertrouw!) Ik ga daar ZEKER NIET slapen! En ik moet wat met mijn trauma’s ja, maar niet meteen zó intensief en heftig!” Alles in mij schreeuwde “NEE!”, maar na een week vechten met mezelf… had ik mezelf er toch van kunnen overtuigen dat het maar moest. Het was immers “maar” 2 X 4 dagen.

Na een korte wachttijd, had ik mijn intakegesprekken bij het centrum. In mijn 2e intake werd er echter overleg gepleegd en kwam de hoofdbehandelaar bij het gesprek zitten. Ze zei “Wij twijfelen of dit wel de plek voor je is, want je bent nog té bang om over je trauma’s te praten. Je kunt dit nog niet aan.” Inmiddels kon ik nu mijn tranen niet meer bedwingen… “Ja, maar ik heb al zo een lange weg achter de rug. Ik ben het zó enorm zat. Oké, mag ik nog één keer proberen iets te vertellen over mijn trauma’s?” Dat mocht. Ik weet niet waar ik het vandaan heb gehaald, maar het is me gelukt om in steekwoorden te vertellen waar mijn PTSS vandaan kwam. Het was eigenlijk niet genoeg, maar omdat ik zó mijn best had gedaan, werd besloten dat ik daar terecht mocht. En niet over een aantal maanden. Nee… “Je kunt aankomende zondag terecht”. Ze vertelden mij dat het heel intensief zou zijn en dat nazorg écht nodig zou zijn. Het zou het beste zijn als ik de week na het traject weer gesprekken zou hebben bij een psycholoog. Na een belletje met de instantie die mij had doorverwezen, bleek dit geen probleem!

Over het traject bij het Psychotrauma Centrum ga ik niet in detail. Kort samengevat komt het op het volgende neer: Topinstantie met een team van toppsychologen! Allen zeer vakkundig en bekwaam. Voor de allereerste keer had ik het idee dat ik helemaal niet te veel was. Ik heb veel inzichten gekregen in mezelf en daar ben ik enorm dankbaar voor. Echter werd duidelijk wat ik en de psychologen van de intake al dachten… Deze vorm van therapie was te vroeg voor mij. 2 weken waren te kort voor hen, om mijn vertrouwen te winnen. Helaas heb ik vrijwel geen woord kunnen zeggen en konden zij mij uiteindelijk niet helpen. Desondanks, kwamen er natuurlijk wel veel dingen naar boven… maar niet naar buiten. 

Dus… daar zat ik dan. Een week na de opname in het Psychotrauma Centrum, weer bij de instelling waar ik terug mocht komen. Teleurgesteld in mezelf, maar bewust van wat me te doen stond, namelijk “leren praten”. Het centrum wilde mij graag nog eens terugzien, maar dan moest ik echt een heel stuk verder zijn. Ik had verwacht dat ik dus meteen bij de voorgaande instantie in therapie kon, maar dit bleek niet het geval. Ik kwam namelijk opnieuw… op een wachtlijst. Je begrijpt vast, dat na zo een intensieve behandeling waarin er van alles is gebeurd en omhoog gekomen het niet makkelijk is om te wachten. Maar goed… “Nog steeds even doorbijten” zei ik tegen mezelf.

Afgelopen dinsdag (inmiddels ook alweer maanden na de behandeling bij het Psychotrauma Centrum) had ik dan mijn eerste sessie. Ik had het nét volgehouden, omdat ik wist dat het zicht was op iets. Ik trof een “nieuwe” therapeut, waarmee het (voor de eerste keer in al die jaren) niet klikte. Niet een beetje niet, maar echt compleet niet. Ik ben al niet zo een ster in praten, maar bij deze mevrouw voelde ik me echt alles, behalve veilig en vertrouwd. Na dagenlang discussies te hebben gevoerd met de hoofdbehandelaar, belde zij me om me dinsdag op gesprek te vragen. “Ik heb overlegd met het management en als het met de therapeut niet goed voelt, dan hoef je daar niet mee verder. Echter lijkt het me goed als we dinsdag even samen gaan zitten om te kijken hoe nu verder. En of dat dan hier moet zijn of elders…"

Meer ervaringsverhalen