Hoe mijn trauma een team werd

Hoe oud ben jij nu eigenlijk?

Daar stond ik naar hem te kijken, zijn vraag overrompelde mij zeer en acuut voelde ik helemaal niets meer in mijn lichaam, wat was deze snaar en waarom werd deze opeens geraakt?

Het was etenstijd op de afdeling, ik ben een jongedame die wel eens haar 'flipmomenten' heeft maar nooit echt heeft kunnen plaatsen waarom deze zo aanwezig zijn. Op onze afdeling hebben wij min of meer een regel dat iedereen pas begint met eten als iedereen heeft opgeschept maar zoals je dus al vermoed, iemand was al begonnen met eten.

'En dit en dat' Schreeuwde ik uit en pakte mijn stoel en smeet het door de lucht en ging boos op de trap zitten. 

'Kom meid, we gaan eten'

Later had ik een dolletje met een mede-client. Ik weet niet meer exact waar het over ging maar waar het op neersloeg was dat onze verpleging vond dat ik ongepast over andere mensen sprak. 

Hoe oud ben jij nu eigenlijk? 

Later liep ik naar hem toe, vroeg deze verpleegkundige zich af waarom ik dit eigenlijk deed. 'Eh, uit veiligheid ofzo?' was mijn antwoord. 

Een 14 jarige puber

Daar stond ik dan, met mijn lichaam van een 20 jarige met de houding en gedrag van mijn 13/14 jarige ik. Terror is de naam en alles moet kapot.

Terror heeft veel dingen meegemaakt. Als Terror haar trauma weer meemaakte reageerde ze dat af op iedereen. Terror moest haast elke dag wel nablijven op school en werd haast dagelijks de klas uit gezet. Terror was met haar wannabe gothic uiterlijk een van de grootste pestkoppen van de school en stiekem was ze daar ook heel erg trots op. 

Ik voelde mij opeens herkend en mijn hart brak in meerdere stukken.  

Het was de eerste keer in een lange periode dat ik echt aan het huilen was, mijn lichaam was volledig aan het trillen en ik voelde mij zo intens leeg vanbinnen. Ik begreep niet wat er nu echt aan de hand was, mijn copingsmechanisme is nu eindelijk min of meer ontdekt? Het is dus meer een puber die de overhand speelt als er triggers zijn? 

Voor het eerst in heb ik mijn trauma's verteld, verteld wat er allemaal wel niet af heeft gespeeld in het leventje van Tiffany waardoor Terror haar heeft gered van de pijn. 

Er is nog iemand aanwezig. 

'Een heel klein meisje wat aan het schreeuwen is maar naar wie niet geluisterd word' 

Als de ene klap nog niet hard genoeg was kwam er nog een tweede achteraan. Een heel klein meisje, wie is dat dan? 

Infeite weet ik zo goed als helemaal niks meer van mijn jongere jaren, alleen rare filosofische uitspraken die ik op jonge leeftijd al deed en voelde mijzelf zeer onbegrepen en niks waard.

Op dat moment leek het of ik een stemmetje hoorde in mijn hoofd, Wien heet ze. 

Toelaten en acceptatie.

Later op de avond was er weer een voorval op de afdeling. Ik merkte voor het eerst in mijn leven nu ik er echt op gefocust was dat er een grote storm bezig was in mijn hoofd.

'Moet ik mijzelf nu redden door te overschreeuwen'

'Wie kan mij helpen'

'Ik ben bang en zoek bevestiging'

'Ik los dit zelf wel op, ben ik stoer genoeg voor'

Schijnbaar was het aan mijn ogen te zien dat er een oorlog was, de verpleegkundige begon tegen mij te zeggen dat ik mocht toegeven aan het meisje om te kijken hoe zij het zou beleven. 

'Je bent nu echt hééél klein'. 

Meer kon ik mij verder op dat moment niet herinneren, ik zat in mijzelf gekeerd op de bank en staarde wat voor mij uit. Het enige wat ik op dat moment echt voelde was dat ik uitgeput was en naar mijn bed wou.

Dissociatieve klachten. Het is dus een verdedeging die ik heb ontwikkeld in mijn jongere jaren. Een ontwikkeling om met mijn trauma's om te gaan die te heftig waren om het te kunnen beseffen en voelen. Mijn complexe ptss heeft mij gevormd in wie ik nu ben en geeft structuur in wie ik moet worden. Sinds ik eindelijk heb herkend dat Terror en Wien actief zijn in mijn hoofd weet ik nu ook duidelijk waar ik mijn behandeling min of meer op moet gaan richten. 

Terror is te agressief.

Wien is te hulpbehoevend.

En Tiffany? Die weet het allemaal nog niet zo goed maar dat komt wel.