Houvast

Ik ben Nel, getrouwd en moeder van twee kinderen.

Ik wil dit delen voor iedereen die op één of andere manier last heeft van psychische klachten, zodat ze hier houvast aan kunnen hebben.

Twee jaar geleden ben ik in een depressie geraakt (achteraf bleek dat het om een endogene depressie ging, een depressie die vanuit het lichaam ontstaat). Ik probeerde te genieten van het leven als daarvoor, maar dat lukte niet. Als ik het zelf mag zeggen ben ik een doorzetter, dus bleef ik knokken, maar ik had mezelf niet in de hand en had veel onrust en paniekaanvallen.

Op een dag ging het helemaal mis en probeerde ik uit het leven te stappen. Ik ben toen op de gesloten afdeling Psychiatrie van een ziekenhuis opgenomen. Daar wist ik weinig van en vond het heel erg voor mijn lieve man, lieve kinderen, familie, vrienden en kennissen. Ik had een heel groot schuldgevoel: wat doe ik hen aan.

Ik zat daar wel op mijn plek met andere lieve mensen. Mijn man kwam elke dag op bezoek. De verplegers waren lieve mensen. Elke dag waren ze er voor je en kregen we therapie.

Ik mocht op den duur op verlof naar huis, maar dat ging helaas na een maand weer mis, omdat het toch nog heel slecht met me ging. Ik heb toen voor de tweede keer geprobeerd uit het leven te stappen en viel daarmee weer een eind terug. Maar ik ging er weer voor. Het was een lange weg die ik met mijn lieve man, lieve kinderen, familie, vrienden en kennissen en verpleging ben ingegaan.

Ik kreeg vanaf het begin medicijnen, die bij mij niet zoveel deden. Omdat het na twee maanden niet beter met me ging, is er besloten om ECT (Electro Convulsie Therapie) te gaan doen. Ik vond het wel eng, maar later heb ik mezelf eraan overgegeven, omdat ik met mijn eigen ogen heb gezien wat ECT voor je kan doen: een vrouw, die bij mij op de afdeling zat kreeg ook ECT. Ik zag die vrouw, die eerst in een rolstoel zat, heel erg opknappen. Ik wist niet wat ik zag! Ze kwam weer uit de rolstoel en ze kon weer praten met ons, terwijl ze dat daarvoor niet kon. Later kon ze weer achter de rollator lopen en mocht ze naar huis.

Ik vroeg me af of het bij mij ook zo zou gaan en inderdaad ging het bij mij ook heel snel veel beter. Ik heb in totaal tien behandelingen gehad, waarbij het na de eerste keer al een heel stuk beter ging.

Mijn man kwam nog steeds elke dag op bezoek, waar ik hem nog steeds heel dankbaar voor ben. Het was middenin Corona-tijd, dus er mocht altijd maar één iemand komen.

Ik miste onze kinderen heel erg. Later mochten ze gelukkig ook op bezoek komen en kreeg ik van hen een knuffel (Bambi…ik vind de film fantastisch). Ik heb wel gevraagd of ze nog van mij hielden, omdat ik nog steeds dat grote schuldgevoel had. Natuurlijk hielden ze nog van mij, ze stonden helemaal achter me, de lieve schatten!

Ik weet wel dat je er zelf ook een hoop voor moet doen, je moet blijven knokken.

Ik heb ongeveer een half jaar op de afdeling gezeten, waarna ik naar de open afdeling mocht. Na zeven dagen mocht ik naar huis. Wat was ik blij en wat was ik trots op mijn lieve man, lieve kinderen, familie, vrienden en kennissen, die mij er ook door geholpen hebben. Ze waren ook zo trots op mij!

Wij weten als broers en zussen wat het is om een moeder te hebben, die depressief is. Een moeder die er nooit voor ons kon zijn, ze was altijd ziek. Onze jongste broer is ook in een depressie geraakt en is helaas uit het leven gestapt, waar ik veel aan denk. Vooral als ik zie hoe ik eruit ben gekomen.

Met veel lieve mensen om je heen weet je dat je niet alleen staat. Ik vind het wel jammer dat niet alle mensen het begrijpen. Je wordt door sommigen soms zo raar aangekeken. Maar ze beseffen niet dat ziek zijn in je hoofd ook een ziekte is, waar je zelf niets aan kan doen.

Ik ben dankbaar met hoe het nu met me gaat, ook door de steun van mijn lieve man, lieve kinderen, familie, vrienden en kennissen. Ik geniet van elke dag volop van mijn gezin, dat diep in mijn hart zit.

Regelmatig komen mijn hulpverleners nog thuis kijken hoe het met me gaat. Dat is erg fijn. Het gaat gelukkig ook erg goed met me.

Ik hoop dat de mensen door mijn verhaal weten dat er hoop kan zijn voor de toekomst, ook al zit je in het diepste dal. Ik heb dit met een brok in mijn keel geschreven en hoop uit de grond van mijn hart dat jullie er ook uit komen: ik weet dat het kan en wens jullie heel veel sterkte!

Liefs, Nel.