Ik kan het niet alleen

Hij gaat 10 dagen met vrienden op skivakantie. Alleen al bij de gedachte raak ik een beetje in paniek. Hoe zorg ik dat ik die dagen doorkom? Ik kan niet gaan werken, dan ben ik teveel alleen met mijn gedachten. Ik moet afleiding zoeken. Ik ga ook vakantie nemen en met vriendinnen leuke dingen doen. Zal hij wel regelmatig iets van zich laten horen? Straks hoor ik 10 dagen lang niks. Wat als hij tijdens het apres-skiën een ander meisje tegen komt? Zal hij het me wel vertellen als hij vreemd gaat? Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik 's nachts een oog dicht doe? Ik ga wel bij een vriendin logeren. We zullen gezellige avondjes houden met veel wijn. En ik ga langs de coffeeshop. Op die manier lukt het me misschien om mijn gedachten stil te krijgen. Op die manier moet het lukken. 

3 maanden geleden vertelde mijn vriend mij dat hij 10 dagen ging skiën. Ik wist meteen dat ik dingen moest gaan regelen om mezelf gedurende die 10 dagen af te leiden. Ik wist ook dat dat niet ''normaal'' was, dus ik zei het tegen niemand. Ik vroeg mijn beste vriendin of zij het gezellig zou vinden om met mij een weekje vakantie te nemen, en of ik dan bij haar kon logeren voor een week. Zij zou immers dan net haar scriptie afgerond hebben, dus voor haar een goede reden om vakantie te vieren. Op mijn werk bleek het lastig om een hele week vakantie te krijgen, dus ik moest tussendoor even heen en weer om 2 dagen te werken. Er werd gevraagd of ik niet een andere week vakantie kon nemen want dat zou veel beter uitkomen. Ik heb een smoes bedacht waarom dat niet kon. Ik heb alles op alles gezet om maar niet alleen te hoeven zijn. Ik wist op dat moment wel dat ik een ''probleem'' had maar ik was heel druk bezig het zo hard mogelijk te ontkennen. 

Inmiddels heb ik moeten onderkennen dat ik last heb van verlatingsangst. Nu ik me er in ben gaan verdiepen en me er bewust van ben heb ik pas echt in de gaten hoe deze angst mij in zijn greep houd. De overtuiging dat ik het niet alleen kan en een ander nodig heb om de ''leegte'' in mij op te vullen zit heel diep. Gedurende mijn hele leven klamp ik mij al krampachtig vast aan de personen die het dichtst bij mij staan. Dit ging zo ver dat ik mijzelf volledig heb weggecijferd en keuzes heb gemaakt waar ik diep ongelukkig van werd. Alles uit angst om verlaten te worden en alleen te zijn. Ik heb mijzelf beloofd er alles aan te doen om los te komen van dat gevoel van afhankelijkheid. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar ik ben vastberaden dit te laten lukken.