Ik weet het even niet meer

- Hoe alles bij mij is begonnen is toen mijn vader ongeneeslijk ziek werd, toen kreeg ik hypochondrie en was ik ook bang om ook een ernstige ziekte te krijgen. Ik kreeg lichamelijke klachten rond december 2019 en ik dacht dat ik ook kanker had. Ik zat bij een kleinschalig bedrijf voor psychische problemen. Maar toen ik eenmaal hyperventilatie met steken op mijn borst kreeg en dacht dat ik een hartaanval zou krijgen konden ze het niet meer aan met de hulp die ze konden bieden.

- Ik voelde me vorig jaar voor de ellende een normaal persoon een persoon die kon genieten van het leven. Een persoon die kon afspreken met zijn vrienden en kon lachen. Een persoon die onzekerheden kende maar ook wist dat ik me oké voelde. Ik mis mijn vader nog steeds maar het lukt me niet meer om te huilen.

- Op een gegeven moment kreeg ik zelfmoordgedachten.Ik kreeg hulp van een bedrijf dat hier ervaring mee had. Ze komen ongeveer 1x per week bij je thuis om met je te praten maar ik merkte al snel dat 1x niet genoeg was om zomaar alles weer op de rit te krijgen. En ik kreeg geen hulp voor mijn problemen voor mijn gevoel, ik zag het meer als praten maar verder niet voor toepassing om ‘’echt’’ beter te worden.

- Ik heb een zelfmoordpoging gedaan omdat ik geen uitweg meer zag. Ik herinner me nog dat ik in de ambulance voorruit keek en dacht: waarom heb ik dit gedaan? En toen ben ik de volgende dag na een lange overleg bij een kliniek terecht gekomen voor 3 weken wat me heel erg goed heeft gedaan. Hier had ik het gevoel dat ik wel geholpen werd. En heb ik alles weer op de rit gekregen. Alleen 3 weken waren niet genoeg om alles te genezen en na een aantal maanden begon ik weer met slecht slapen en begon de ‘’ellende’’ opnieuw. Tot vandaag.

- Wat wel goed is gegaan is dat ik onverwacht voor een aantal vakken geslaagd ben. Volgend jaar hoef ik er nog voor maar een te slagen en dan kan ik eindelijk hopelijk een hele dikke nieuwe start maken.

- Het plan voor de toekomstige tijd is dat ik naar een woongroep ga voor een langere tijd om wel weer mijn slaapritme op te pakken, mezelf gelukkiger te kunnen voelen, zodat ik geholpen kan worden en eindelijk beter kan worden want dat wil ik heel graag. Alleen de communicatie is niet duidelijk.

- Een belangrijke oorzaak voor alles is dat ik slecht slaap. En nu houdt dat slecht slapen zich nog steeds in stand. In de zomer heb ik ook slaapmedicatie geprobeerd maar daar was ik op een gegeven moment mee gestopt. Want toen de schooljaar van 2020 begon toen ging het weer een stuk beter met slapen. Tot ongeveer september.

- Ik heb nachten van minder dan 6 uur slaap gehad en op een gegeven moment breekt dat je mentaal en lichamelijk helemaal op dus ik had iets anders naast melatonine nodig want alleen melatonine hielp niet meer doordat ik zo'n grote bagage heb met dingen die niet opgelost zijn. En genoeg slapen is voor mij nu echt gewoon een hele grote prioriteit!!!!Zeker om het vol te houden.