Jij bent toch die borderliner?

Al jaren loop ik in het psychische circuit. Ik ben bijna een topsporter als we toch in die termen praten. Jaren heb ik allerlei stempels gekregen, waarvan voor mij de belangrijkste was de borderline persoonlijkheidsstoornis. Ook wel emotieregulatiestoornis genoemd. Jaren geleden, toen het niet goed met me ging, was ik zo ontspoord als wat. Ik beschadigde mezelf, at extreme hoeveelheden en was meer in de PAAZ te vinden dan daarbuiten. Natuurlijk had ik een enorme doodswens, en nee, het ging niet goed met me.

Nu, jaren later, gaat het gelukkig veel beter. Veel van de symptomen die ik had zijn naar de achtergrond verdwenen en komen alleen omhoog als ik teveel stress ervaar. Maar toch, ik had het er laatst over met mijn huidige behandelaar. Hij vroeg me hoe ik mezelf zag. Dat was voor mij geen moeilijke vraag. Ja, ik ben een borderliner! Mijn behandelaar keek me aan en vroeg, is dat echt hoe je jezelf ziet? Ja, antwoorde ik. En dat is zo. Na jaren dat stempeltje te hebben gekregen, is dat echt hoe ik mezelf zag. Een ontspoorde borderliner die niks goed doet.

Mijn behandelaar zei dat ik een mens was, dat dat helemaal niks met borderline te maken had. Tuurlijk, hij ziet mijn onzekerheden, hij ziet mijn struggles, maar het belangrijkste was dat hij een heel gezellig mens ziet. Eentje waar niet zoveel mis mee is. Die kwam wel even binnen moet ik zeggen. Lang keek ik niet naar mezelf als mens. Lang zag ik mezelf als een echte borderliner.

Hoe anderen mij zien is wel een thema geworden. Door de jaren heen ben ik inderdaad wel eens een borderliner genoemd. Meerdere keren. Maar veel vaker een gezellig mens. Die heel lief is voor anderen. Die mensen goed aanvoelt. Wie had dat gedacht? Die Elin heeft altijd in mij gezeten, maar wat mooi om dus te zien dat die nu naar buiten mag komen.

En hoe zie ik mezelf nu? Aangenaam, ik ben Elin, een heus echt mooi mens.