#Openup: Een intens leven

Ik heb een behoorlijk rot leven (en dan zeg ik het nog netjes), waarin ik een hoop mee heb moeten maken. Zo ben ik vanaf mijn zesde tot aan mijn vijftiende levensjaar gepest op school. Ik was altijd al wel een buitenbeentje...waar andere kinderen graag buiten gingen spelen las ik graag boeken over anatomie. Blijkbaar werd ik door dit soort hobby's en mijn verminderde sociale vaardigheden als apart gezien en daardoor buitengesloten. Helaas ging dit ook verder op de middelbare school. Tijdens deze tijd werd ik ook thuis niet begrepen, en had ik helaas ook thuis te maken met geestelijke en fysieke mishandeling. Vervolgens kreeg ik tijdens mijn zevende levensjaar te maken met incest wat heeft geduurd tot ongeveer mijn elfde.

Toen ik op de middelbare school even klaar was met het leven wat ik had, begon ik mijzelf te snijden en heb ik twee suïcide pogingen gedaan. Ik kreeg hiervoor, voor mijn gevoel, straf voor doordat ik verplicht werd om naar jeugdzorg te gaan. Helaas kreeg ik binnen de behandelingen die ik daar heb gehad nooit de ruimte en het vertrouwen om ook echt mijzelf te mogen zijn. Hierdoor hielpen de behandelingen eigenlijk ook helemaal niet en deed ik net alsof het weer beter ging waardoor ik er mee mocht stoppen.

Toen het pesten eenmaal stopte ging het gelukkig wel weer beter; ik had vrienden, ging lekker uit en had zin in mijn nieuwe opleiding op het HBO.

Helaas bleken mijn verwachtigingen niet te kloppen. Ik vond het HBO erg zwaar maar kwam gelukkig wel door het eerste jaar. Toen ik eenmaal een stage liep binnen de GGZ merkte ik dat ik daar niet mijzelf mocht zijn. Ik praatte graag met de mensen daar maar hier kreeg ik helaas veel kritiek op van collega's en er werd mij dan ook verteld om niet te geloven in het verhaal van de mensen, want dat was toch niet de waarheid. Met stomheid geslagen ging ik alsnog door met de stage maar ik merkte dat het mij steeds zwaarder werd. Totdat ik bijna niet meer mijn bed uit kon komen omdat ik 's nachts niet sliep, mijn hoofd zo druk was dat ik, terwijl ik stond te koken, mijn huiswerk ging maken en na een tel alweer naar de winkel vloog omdat ik iets was vergeten. Uiteraard zorgt dit voor problemen, want toen ik weer thuis kwam was mijn eten aangebrand (en behoorlijk zelfs). Kortom: het ging niet meer. Ik heb toen een afspraak gemaakt met een psychiater in de buurt waar werd vastgesteld dat ik ADHD zou hebben. Ik stopte met mijn opleiding en ging weer thuis wonen. Dit bleek een goede keuze te zijn want ik heb het nog nooit zo leuk gehad thuis. Ik maakte nieuwe vrienden, ging veel uit met hen en zat vaak bij vrienden thuis.

Ik begon een aantal maanden later aan een nieuwe opleiding waar ik het erg naar mijn zin had. Het leek even weer alsof mijn leven goed ging. Helaas was ook deze blijdschap van korte duur want eenmaal aan het werk (na 2 jaar) ging mijn lichaam erg raar doen. Zo kreeg ik witte vingers van mijn ADHD medicatie en dit hield soms zo lang aan (dagen) dat ik er behoorlijk erge wonden van kreeg op mijn vingers. Deze deden zo ontzettend pijn dat ik uiteindelijk 3 keer een kleine amputatie heb moeten ondergaan. Toen er eenmaal onderzoek was gedaan bleek ik systemische gelimiteerde sclerodermie te hebben. De prognose van deze ziekte is alles behalve leuk: mijn slokdarm wordt steeds nauwer waardoor hij kan gaan stoppen met werken, het bindweefsel van mijn handen, voeten en gezicht gaat zo strak staan dat ik straks vergroeide handen krijg, mijn voeten niet meer kan bewegen, mijn mond opening zo klein word dat ik amper meer kan eten en veel gebitsproblemen krijg. De doorbloeding van mijn handen blijft slecht en gaat nog meer enorm pijnlijke wonden geven (zo pijnlijk dat alleen de hoogste dosering paracetamol, ibuprofen, morfine tabletten en een morfine pomp werkt...even ter beeldvorming). O, en als het op mijn organen slaat ga ik dood. 

En dan denk je...het kan nu niet veel erger, maar wel hoor: in dezelfde maand raakte ik ook nog eens zwanger. Ik moest van mijzelf een abortus ondergaan wat ik erg zwaar vond. 

Een jaar geleden heb ik een traject gevolgd bij een psycholoog vanwege het feit dat ik niet meer kon huilen. In dit traject zijn een paar van de bovengenoemde trauma's naar boven gekomen. Geloof me, ik heb weken lang gehuild (ik heb dus in eerste instantie mijn doelen behaald)..het deed mij zo ontzettend veel pijn! Toch bleef ik doorzetten omdat ik vond dat ik hier doorheen moest. Soms had ik dagen dat ik niet meer wilde leven, dan werd het mij zo zwaar dat ik geen lichtpuntje meer voor me zag. Op zulke dagen kon ik niets anders doen dan dood naar buiten staren. Gelukkig had ik in die tijd nog werk waardoor ik mijn gedachten kon verzetten. Uiteindelijk heb ik er een jaar over gedaan om het trauma 'pesten, thuis en overspannen' zijn te overkomen. Ik moet eerlijk bekennen dat de pijn er nog steeds wel is, het is alleen wat minder aanwezig. 

Aangezien ik na een tijdje weer veel last kreeg van angsten besloot ik opnieuw een psycholoog/maatschappelijk werker op te zoeken. Ik had constant het gevoel dat mensen naar mij keken of dat ik iets verkeerds zei of deed. Kort daarna werd ik ziek vanwege de sclerodermie en ik werd toen gedwongen handschoenen te dragen. Dit heeft er bij mij (wonderbaarlijk) voor gezorgd dat ik geen angsten meer heb! Het is natuurlijk een beetje raar als je iemand ziet lopen met handschoenen terwijl het 25 graden celcius is, dus nu weet ik waarom mensen kijken. Dit geeft mij zo veel rust dat ik geen angsten meer heb! 

Sinds kort is het trauma 'incest' naar boven gekomen. Gelukkig heb ik het trauma alleen nog mogen zien, maar nog niet hoeven voelen. Ik weet dat er binnenkort een moment is waar ik die pijn ga voelen. Doordat ik gelovig ben heb ik er geen angst voor, ik weet dat ik ook hier uit zal gaan komen. Wanneer ik namelijk bid heb ik het gevoel dat ik zo'n enorme geestelijke kracht krijg, dat ik het aan zal kunnen. Nogmaals, er zullen ook wel dagen komen dat ik het voor mijn gevoel niet aankan, en gelukkig heb ik voldoende geleerd vanuit het verleden om te weten hoe ik er door kan komen. Namelijk: ik rol mijzelf in een deken, zet netflix aan (zo'n hele zielige film), en ga heel heel heel hard liggen janken (gelukkig is mijn woning goed geïsoleerd haha). Ook heb ik een paar mensen waar ik terecht kan, en ik doe dit dan niet om mijn verhaal kwijt te kunnen, maar omdat ik niet alleen wil zijn. Verder kijk ik niet meer naar de toekomst omdat ik weet dat iedere goede dag er één is.