Psychische Kwetsbaarheid, Kanker en Herstel

Op mijn weg naar ervaringsdeskundigheid maakte ik waarschijnlijk meer "fouten" in mijn leven dan vele anderen. Zowel "sociale fouten" als keuzes die uiteindelijk mijzelf schade toebrachten.

Waarbij opgemerkt dat ik pricipieel geen schuldgevoelens uitdeel, incasseer of mijzelf met schuldgevoelens belast. Zolang de foute keuzes op dat moment vanuit beste weten en kunnen ontstonden is schuldgevoel zinloos.Als ervaringsdeskundige verwacht ik echter van mijzelf wel een leercurve op wat ik accepteer als foute patronen in mijn zijn en handelen.

Bijvoorbeeld;Toen ik de eerste maal prostaatkanker had,in 2016, had ik een soort kamikaze basishouding;"de dood of de gladiolen".

Dit resulteerde in ernstig geld verkwistend gedrag.

Deze behandeling met radiactieve implantaten in mijn prostaat kwam ik te boven, maar ik heb in die periode extreem veel complicaties moeten verdragen, zoals een abces (twee pockets,30cc),volledige blaasretentie(kon 24 uur niet plassen met blaaskrampen als gevolg, de enige dag in mijn leven dat ik geschreeuwd heb van de pijn), vervolgens een maand met een cathether gelopen(letterlijk), radiologische infectie waardoor plassen extreem pijnlijk werd, gedeeltelijke incontinentie, en nog een paar problemen.Mijn toenmalige uroloog vertelde mij dat het aantal patiënten in zijn carriere (inmiddels met pensioen) met mijn aantal complicaties indertijd voor hem op een hand te tellen waren.

Ik begon indertijd na drie maanden weer te werken wat achteraf gezien veel te vroeg is geweest.

Drie jaar later scheidde ik en de moeder van twee van mijn kinderen besloot in Aachen, Duitsland te gaan wonen terwijl ik toen in een studio in Zandvoort woonde. In het najaar van 2019 ging ik emotioneel stuk op de gedachte dat mijn twee jongste kinderen (toen 4,8) mij nodig hadden maar ze waren buiten mijn bereik.Ik begon weer te verkwisten om de emotionele pijn te verzachten. Vervolgens herontdekte ik dit destructieve patroon in mij en ondernam actie om de alimentatie veilig te stellen. Ik besloot bij de rechter financieel beschermingsbewind aan te vragen wat toegekend werd (is voor het leven).

Om deze keuze te maken moest ik eerst radicaal(!) eerlijk reflecteren op eigen denken en handelen, wat niet makkelijk was.

Nu (2020/2021) is voor de tweede maal prostaatkanker gekostateerd met uitzaaiingen naar twee ribben. Gezien de complicaties bij de vorige behandeling is het risico te groot dat bestralingen ernstige invaliderende gevolgen kunnen hebben (b.v.permanent catheter,of stoma's, of gebroken niet meer helende ribben). Dus ik ga niet bestraald worden en ook geen chemo.

Wat wel aangeboden wordt is een hormoon behandeling die de kankers door mijn gehele lichaam remt. Deze behandeling werkt tussen de drie en tien jaar, waarna de palitatieve zorg verder geintensiveerd wordt.

Uit de somatiek heb ik de volgende gedachte over herstel gehaald; iemand met een dwarslesie kan herstellen, dat wil niet zeggen dat deze persoon ooit nog staat of loopt, maar wel een volwaardig leven kan hebben met hulpmiddelen, zoals een rolstoel.

In mijn geval zie ik ook mijn herstel niet in de vorm van genezing maar dat ik zeker nog gelukkige momenten in mijn leven in het verschiet heb......

Verder heb ik een steunsysteem georganiseerd; er is de whats app groep "Russel Alert". waar mijn behandelaar en een aantal binnen de ggz geschoolde naasten zitten. Samen hebben zij mijn vertrouwen en zijn zij sterk genoeg om mij aan te kunnen in geval van ernstige, beschadigende, ontregeling.

Hoewel ik ook in psychotische jaren nooit iemand schade heb toegebracht, heb ik besloten dat mijn kinderen mij nooit vervreemd (psychotisch) gaan meemaken.

Dus als deze steungroep besluit dat ik in andere realiteiten begin te verkeren dan hebben zij mijn volgende volmacht: 'inspuiten,oppakken meenemen en opnemen'. Beschermingsbewind en gedwongen opname sta ik dus nu bij mijn volle verstand en  vrijwillig toe als gevolg van mijn liefde voor mijn kids. Eindelijk ben ik gehecht en gebonden, daar uit vloeit verantwoordelijkheid.

Normaal toch?

“Opgeven is te makkelijk.”

“Altijd klaar om te sterven, maar nooit bereid.”

“Ben langer dood dan levend, kan ik net zo goed zo lang mogelijk leven.”

uit;"Werken met de dood,een ervaringsdeskundig perspectief".

russel cummins, psychosenet.