Van de 'niet' naar de 'wel'

Dit is het verhaal van een van de zwartste periodes van mijn leven. Van jongs af aan heb ik te maken gehad met mentaal en fysiek geweld. Toen ik klein was had ik nooit begrepen waarom iemand, in dit geval mijn vader, mij zoveel pijn heeft gedaan. In eerste instantie begon het met burn-out klachten. Moe, gestresst, leeg en letterlijk -out. Mijn ouders zijn in 2017 van elkaar gescheiden. Het was een periode waar alles letterlijk tegelijk op mijn bord kwam en ik, ik zag geen uitweg meer. 

Uit de kast komen, gezondheidskwesties, scheiding, schulden rechtszaken, vroegtijdig schoolverlater, noem het maar op. Als je net 18 jaar bent en dit alles tegelijk op je bord komt, ik kreeg geen lucht. Vanuit impulsiviteit had ik besloten om in 2017 naar Ierland te emigreren. Een plek waar ik op kon laden, wonen en werken. Het was een fantastisch tijd, met hele mooie ontmoetingen en werkervaring. Het heeft mij goed gedaan.

Een voorstel van een van mijn beste vrienden, liet mij twee jaar later overhalen om zonder startkwalificatie op het HBO te beginnen. Echter, emigreerde ik plotseling en had ik toen ik vertrok niet alles correct afgesloten. Schulden en lasten lagen op de loer en waren hetgeen wat mij angstig maakte. Maar doordat ik dat wist voordat ik weer naar Nederland terugkeerde, had ik een plan voor mezelf gemaakt. Ik wist dat ik bij aankomst gelijk bij de huisarts, POH-GGZ, Decaan, Schuldhulpverlening en maatschappelijk werk moest zijn. Mijn eerste twee jaar van mijn HBO studie waren de hel. Ik heb pas in drie jaar mijn propedeuse gehaald, maar ik was vastberaden om te blijven en deed er ook alles aan om te mogen blijven. Daar had ik veel voor moeten doorstaan. Ik wilde weer terug naar Ierland, maar had in de tussentijd mijn huidige vriend ontmoet, Martijn. 

Ondanks alle negatieve situaties die op mijn pad kwamen, was ik wel vastberaden. Door mijn spontaniteit, positiviteit, impulsiviteit en een vriendje die bij me bleef, kon ik mij toch door het leven slepen. Een afspraak met iemand van de gemeente Amersfoort, bracht mij bij een organisatie gericht op jongeren. Een organisatie die jongeren helpt die hun pad in het leven wat kwijt zijn. Na een telefonisch gesprek, kwam ik in het project: "Leven op de rit" terecht en werd ik gekoppeld aan een hulpverlener, Carianne. 

Zelf was ik niet zo van het hulp vragen, maar ik zag geen andere uitweg meer. In de twee jaar dat ik met Carianne was, zijn er zoveel positieve veranderingen geweest. Ik kreeg weer rust en ruimte in mijn hoofd. Het was zomer 2020 en we besloten om een ijsje te halen waarop ik zei: "Car, ik heb mijn leven weer op de rit". Het was een verademing, maar ook zeker emotioneel. Het project konden we afsluiten, maar in de weken en maanden erna houden we nog steeds contact. Het is een vriendin geworden, zij zag, hoorde en voelde mij, gaf mij zingeving en liet mij in mijn waarde. Uiteindelijk, stelde ik voor de organisatie voor om een mini documentaire te maken. Met mijn verhaal wil ik andere jongeren inspireren, die het leven even niet meer zien zitten. 

Mijn belangrijkste inzichten: vraag hulp bij de huisarts, 50euro schuld? Neem direct contact op met je lokale schuldhulpverlener. Depressief tijdens je studie? Meld je gelijk bij de decaan en vertel je verhaal. Ga van de "niet" naar de "wel". Wat is wat je WEL wil en blijf in het "hier en nu". Jij bent de machinist van je eigen trein. Alles wat je wel wil is haalbaar, wellicht heb je er de kracht niet voor, maar zijn er netwerken en mensen die jou kunnen helpen. Carianne, was er voor mij en nu in 2022 ben ik gelukkiger dan ooit. Houd van jezelf, reik de hand toe aan je kleine jij. Laat externe prikkels even voor wat het is en focus op jezelf. Jij kan het, ik geloof in je. 

Het leven is vallen en opstaan, zelfs als je depressief bent en het even niet meer ziet. Het universum wilt dat je leert en het gevecht aangaat met jezelf. In alles zit groei en alles wat je meemaakt hoe groot ook, is er voor een reden.