Wees niet altijd negatief

Wees niet altijd zo negatief, stel je niet zo aan of gooi jezelf niet in de slachtofferrol. Woorden die mijn moed laten zakken en mij tot stilte brengen. Het gevoel dat ik teveel ben, dat ik alweer mijn verhaal wil doen. Ik moet het kwijt, het helpt soms om mijn chaotische gedachtengang tot stilte te krijgen. De prikkels te verwerken die ik eerder de dag op ben gelopen. De spanningen die door mijn lichaam heen stromen, de onrust en mijn geijsbeer door de kamer. Dat is wat soms standaard in mijn dagelijkse leven gebeurt.  Dingen zitten mij dwars en ik kan ze maar niet uiten, hoe hard ik het ook probeer - of mijn mond lijkt verdoofd of de mensen laten het niet toe.

Sommigen die weten wat er in mijn leven speelt weten hoe ze met mij om moeten gaan en sommigen lijken het niet te begrijpen. Onbegrip zal voor velen bestaan, want je ziet niks aan de buitenkant en toch zit het er. Van de buitenkant ben ik een normaal persoon, maar van binnen is het een ander verhaal. Ik kan mensen niet meer snel vertrouwen en misschien zijn er maar weinigen die mijn vertrouwen hebben gewonnen en dat kan door een dingetje al snel veranderen. Mensen die mij dingen verweten, waarom ik zo afwezig kan zijn en niet snel had gevraagd hoe het met hen ging of de woorden 'vriendschap moet van twee kanten komen'. Zien ze dan niet dat ik mijn best doe om niet ongeïntereseerd over te komen? En soms gaan de dingen onbewust. Na zulke incidenten ga ik twijfelen aan mijzelf en lijkt het negatieve zelfbeeld zijn overhand te krijgen. De angst om nog meer mensen kwijt te raken door mijn stomme gedrag en dat ene stemmetje dat roept dat het beter is om afstand van alles te doen. Want wie is nog te vertrouwen?

Mijn kind is en mijn kat zijn de enigen die mijn vertrouwen hebben. Alles wat daar buiten is lijkt gevaarlijk te zijn. Het isoleren begint langzaam weer op te komen. De angst om naar buiten te gaan, de triggers die mij terug brengen naar het verleden. Nachtmerries die mij nachten lang wakker houden. Het controleren van mijn kleine meisje of zij nog wel adem haalt. Mijn hele wereld lijkt om mij heen weg te kwijnen tot dat ene moment dat mijn kat haar ongenoegen begint te uiten en op mijn emoties begint te reageren, mijn kleine meisje vervelend begint te worden. Het besef komt langzaam terug en ik begin te praten tegen degenen die mijn vertrouwen weer hebben. De psychologe die aandachtig naar mij luistert en een doosje tisseus naar mij toe schuift en zegt dat het niet aan mij ligt. Maar het schuldgevoel lijkt maar niet te verdwijnen. En het zorgt ook voor de vraag "Kan ik de dingen veranderen?" "Ben ik schuldig voor wat er in mijn verleden is gebeurd?" Vijfentwintig jaar lang geef ik mij de schuld van alles, soms zelfs over mijn mislukte bestaan.

Waar niks in goed lijkt te gaan en soms zijn daar de inlevingen en lijk ik te genieten. Mijn enthousiasme lijkt ongeregeld en ik wil sneller praten dan mijn hoofd het aankan. Ik kraam soms dingen uit die nergens op slaan en zelfs met spreken op de dag van vandaag lijk ik te twijfelen. Wat als ik iets verkeerds zeg of wat als het nergens op slaat? Zelfs als ik elke ochtend in de spiegel kijk, vraag ik mijzelf af wat is er in vredesnaam mooi aan mijn lichaam? Terwijl ik mijn dochter elke dag compimenteer met de goede dingen die zij doet en mijzelf verwaarloos.

Soms ben ik wel eens bang dat mijn C-PTSS mijn leven nog meer begint te beheersen dan het al doet.  Ik heb na acht jaar durven accepteren dat er iets met mij aan de hand is. Daarvoor leek het dat ik het accepteerde en ik goed mee om kon gaan. Maar niets is minder waar, simpel weg omdat ik normaal wilde zijn en dat heeft zijn tol geëist in veel dingen. Ik heb lang dingen verbloemd en mensen dachten dat alles goed met mij ging, want de lach op het gezicht laat niet de binnenkant zien.