Ervaringen van een partner van iemand met een depressie

Loes (43) is getrouwd met Theo en samen hebben ze een zoon. Theo zit al een paar jaar thuis met een depressie.
 
“Een jaar of 4 geleden kreeg Theo last van hartkloppingen, hoofdpijn en buikpijn. Ook was hij prikkelbaar en afwezig. Hij had het erg druk op zijn werk, het liep daar allemaal niet zo lekker meer. Ik heb hem destijds vaak gezegd dat hij eens langs de huisarts moest gaan, maar daar wilde hij niets van horen. Totdat hij na een zware werkdag thuis in elkaar stortte. Hij barstte in tranen uit en het leek wel alsof hij niet meer kon stoppen. Omdat ik niet meer wist wat ik met hem aan moest heb ik een afspraak met de huisarts voor hem gemaakt. 

Het bleek een burn-out te zijn. Later werd ook een depressie vastgesteld. Theo is sindsdien niet meer aan het werk geweest en zit de hele dag thuis. In het begin leefde ik erg met hem mee. Ik vond het verschrikkelijk dat mijn man zich depressief voelde. Ik deed alles om het hem naar zijn zin te maken, zorgde ervoor dat hij zijn medicijnen kreeg en bracht hem naar en haalde hem op van therapie. Ik wilde hem daarin zoveel mogelijk steunen en hem laten weten dat ik er voor hem was. Maar Theo voelde zich er niet beter door.

Hij werd erg humeurig, want hij baalde ervan dat hij alleen maar thuis zat. Op een gegeven moment zat hij de hele dag achter zijn computer. Via verschillende websites had hij contact met lotgenoten. Met hen kon hij praten over hoe hij zich voelde, maar met mij praatte hij maar zelden over zijn depressie. Daardoor gaf hij mij het gevoel dat ik hem niet snapte.

Naast het computeren sliep Theo in die tijd veel. Hij lag uren op bed. Omdat ik zelf vaak moest werken vroeg ik hem of hij wat taken in het huishouden kon overnemen. We hebben samen ook een zoon van dertien, die verzorging en aandacht vraagt. Maar Theo kon dat niet opbrengen. Als ik na het werk thuis kwam was er niets gedaan. Geen afwas gedaan, geen eten gekookt, niks. Ook met de opvoeding van onze zoon bemoeide Theo zich niet veel meer. Ik stond er helemaal alleen voor.

Ik weet nu wat een depressie kan inhouden en hoe lang het kan duren, maar ik ben erg kwaad op Theo geweest. Ik begreep niet dat hij me in de steek liet, want zo voelde het. Soms leek ons huwelijk voorbij te zijn. Van een relatie is lange tijd geen sprake geweest. De liefde en intimiteit waren ver te zoeken. Theo leek alleen met zichzelf bezig te zijn. Ik heb zelfs wel eens gedacht bij hem weg te gaan, maar daar schieten we allemaal niets mee op. Gelukkig kon ik bij een aantal goede vriendinnen terecht. Zij spoorden mij aan hulp te zoeken. Ik heb een aantal gesprekken met een maatschappelijk werker gevoerd. Het was fijn om eens te vertellen hoe ik het allemaal beleefde en wat mij dwars zat. Ik probeer nu meer op mezelf te letten, ga vaker sporten en de deur uit met vriendinnen. Dat lucht op.

Momenteel gaat het wat beter thuis. Met Theo gaat het nu best goed en dat heeft ook weer invloed op onze relatie. Langzaamaan krijg ik weer meer het gevoel dat hij mijn man is, al klinkt dat wat raar misschien. Ik had nooit gedacht dat dit ons kon overkomen en dat een depressie zo’n invloed op een relatie kon hebben, maar we gaan het wel redden…”.