Ervaringsverhaal Floris: "Op m'n 23ste kreeg ik mijn eerste psychose"

“Ik zeg altijd: ‘Ik heb de universiteit van het leven bewandeld. Daar ben ik cum laude voor geslaagd.’ Ik heb al heel wat meegemaakt in dit leven en dat heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Maar ik heb geleerd dat je niet moet opgeven, dat je als mens ontzettend veel veerkracht hebt. En dat je sterker bent dan je denkt. Elke tegenslag lijkt het einde en dan wil je opgeven, maar dat moet je niet doen. Dat heb ik ook niet gedaan.”
 
“In mijn verhaal zitten heftige dingen, maar ik wil vooral kracht uitstralen. En ik hoop dat ik er iemand mee kan helpen. Ook wil ik laten zien dat als je een droom hebt, dat je er dan voor moet gaan. Je kunt het wel, ga ervoor!”

“Als ik naar mijn familie kijk, mijn moeder, opa, oma, broer, dan is het vrij duidelijk dat er ‘iets’ zit. Ik heb een moeilijke jeugd gehad. Ik woonde bij mijn moeder die in de war, depressief en alcoholist was. Ze pleegde zelfmoord toen zij 40 was. Haar vader, mijn opa dus, deed hetzelfde rond die leeftijd. Na het overlijden van mijn moeder ben ik mijn eigen leven gaan leiden. Ik probeerde alles te vergeten door te gaan drinken en gebruiken. Ik maakte m’n middelbare school af, ging studeren in Amsterdam, dé grote stad en ik ging lekker naar de klote. Ik dacht: ‘Dit is mijn leven.’
 
“Maar dat leven ging niet zo geweldig. Ik kwam met m’n persoonlijkheid in de knoop, met m’n eigen identiteit. Dat ging goed tot m’n 23e. Toen kreeg ik m’n eerste psychose. Zo heftig dat ik opgenomen moest worden. Ik werd opgesloten in de separeer en werd platgespoten met medicijnen. Daarna belandde ik in zware depressie.”

“Na de tweede psychose, dacht ik: ‘Ik wil in de zorg gaan werken’. Ik kwam iemand tegen die afdelingshoofd was bij psychiatrie en ik werd aangenomen als verpleegassistent. Geweldig! Daar was ik op m’n plek, nu kon ik anderen helpen. Ik mocht zelfs een opleiding verpleegkunde gaan doen. Maar het was allemaal nog te vroeg en teveel. Ik maakte de studie niet af en op dat moment kwam ik ook nog op een afdeling te werken waar veel agressie was. Ik kon er niet tegen. Mijn heil zocht ik nog steeds in de drugs. Het lukte me niet en ik viel terug. Dit verhaal heeft zich drie keer herhaald. Ik klom op en viel weer keihard naar beneden. Dit duurde van m’n 23e tot m’n 28e.”

“Ik had al zo vaak gedacht: ‘Ik ga stoppen’, maar dat lukte dan niet. Ik kon m’n werk als ervaringsdeskundige niet meer doen. Dat raakte me zo hard in m’n ziel. Als dat echt was wat ik wilde, dan moest ik nuchter worden en blijven. Het is moeilijk om uit te leggen waarom het niet lukt om van een verslaving af te komen. In het begin wilde ik het niet hoor, maar op een gegeven moment ging het op alle vlakken zo slecht dat ik geen andere keuze had. De verslaving is zó sterk, dat verlies je altijd. Vooral als je er niets voor in de plaats hebt om voor te vechten. Er moet een passie voor in de plaats zijn, iets wat je leuk vindt, die de leegte moet opvullen. Als je de drugs wegneemt, blijft er een hoopje angstig, onzeker en schaamtevol mens over. Daar moet je doorheen en met jezelf aan de slag. En dat is hard werken. Bij mij duurde dat drie jaar. Toen heb ik gesolliciteerd als ervaringswerker bij Mentrum en dat was de passie die ik miste: mijn eigen ervaringen inzetten om anderen te helpen.”
 
“Het ervaringswerk gaf me het gevoel dat ik iets met m’n ervaringen kon doen en dat ik ertoe deed. Maar ik was nog steeds niet nuchter en heb toen besloten om naar een afkickkliniek te gaan. Daar heb ik opnieuw gekeken: ‘Wat wil ik met m’n leven?’ en ‘Wat vind ik leuk?’ Ik kwam toch weer bij de zorg uit en vroeg mezelf af hoe ik dat voor elkaar zou krijgen. Ik moest en zou clean zijn en blijven. En dat gebeurde. De afgelopen jaren gaat het goed met me. Ik ben redelijk zeker van mezelf. Ik heb gekeken naar wat ik vroeger wel en niet gekregen heb en ik besef me dat ik een goed mens ben.”

 “Als ervaringswerker werk ik in een team met alle disciplines (psychiater, verpleegkundige SPV, maatschappelijk werker, ervaringswerker). Ik word ingezet om herstel te bevorderen. Dit betekent: naast de cliënt staan en achterhalen wat de cliënt wil. Niet naar zieke kant kijken, maar kijken wat ze nodig hebben. Veel mensen hebben een stukje hoop nodig en dat je ze kunt laten inzien dat het wel kan. Ik probeer er te zijn voor iemand en diegene als gelijke te behandelen: gewoon als mens.”

“Mijn droom is om in de psychiatrie voor anderen wat te kunnen betekenen. Toen ik net bij Mentrum werkte zei ik wel eens: ‘We gaan de boel hier eens even veranderen’. Ik kwam er al snel achter dat dat niet lukte. Maar op kleine schaal kun je veel betekenen, door bijvoorbeeld niet alleen in diagnoses te denken, maar naar de persoon te kijken. Ik wil graag een bijdrage leveren aan goede zorg en dat doe ik nu ook al wel. Maar het is soms erg lastig bij mensen waarbij de cd speler alleen maar achteruit draait. Dan sta je soms zo machteloos toe te kijken, dat vind ik heel moeilijk.”
 
“Naast mijn werk bij Mentrum ben ik bezig om de WRAP- methode (Welness Recovery Action Plan) te introduceren. Het is een herstelmethode die erop gericht is greep op het leven te krijgen, ook op momenten dat het wat minder gaat. Ik had er in mijn werk al eerder kennis mee gemaakt. Maar toen ik het met eigen ogen heb gezien ben ik in de WRAP gaan geloven. Ik was zo enthousiast dat ik een presentatie bij het MT van Molemann Tielens heb gedaan. Ik zocht mensen om me te ondersteunen, zamelde geld in en zo geschiedde: de eerste WRAP training is inmiddels afgerond bij Molemann Tielens. Dit is ook deel van mijn droom: gewoon doen! Ik doe het gewoon.”
 
“Daarnaast wil ik gelukkige momenten hebben als mens. Ik wil reizen, nog wat van de wereld zien. En geluk zit ook in kleine dingen: als de zon schijnt (zoals nu), in de natuur, op m’n werk, een leuke omgeving, in gezelschap zijn met leuke mensen.”

Heb je behoefte aan persoonlijke hulp of advies? Neem (anoniem) contact op met een van de medewerkers van onze hulplijn MIND Korrelatie. Je kunt bellen, chatten, Whatsappen of mailen met een van onze psychologen of maatschappelijk werkers.