Ervaringsverhaal: Mikkie had last van bloosangst

Sommige angsten klinken zo onschuldig: bloosangst. Het heeft zelfs wel iets liefs, een beetje blozen. Maar voor wie onder een bloosfobie gebukt gaat, is de kwaal allerminst aandoenlijk. Een bloosfobie beperkt je sociale leven in hoge mate. En hoe banger je bent om te gaan blozen, des te sneller en heviger steekt het de kop op. Mikkie (19) vertelt over een nieuwe therapie waar zij veel baat bij had.

”Mijn angst is heel onverwachts komen opzetten. Ik heb vroeger nooit gebloosd. Nou ja, ik kreeg wel eens een kleur, net als ieder ander, maar het stoorde me niet. Maar aan het begin van dit jaar werd ik opeens telkens vuurrood. Het begon op mijn werk. Ik werkte in de thuiszorg en kwam steeds bij andere mensen over de vloer. Van te voren leek me dat juist heel leuk: ik houd van afwisseling, van nieuwe contacten. Maar het viel me zwaar. En ik weet best hoe dat kwam: al die mensen vroegen mij of ik een vriendje had. Dat had ik niet; ik had wel verkering, maar met een meisje... Ik val namelijk op meiden. Daar had ik nooit problemen mee gehad, maar omdat al deze mensen wat ouder waren, en ik maar een paar uurtjes bij hen zou werken, wilde ik er niet telkens over praten. Misschien was ik toch wat beschaamd, verlegen. Dus antwoordde ik: ‘Nee, ik ben single.’ Maar ik voelde me opgelaten, omdat ik iets achterhield. Toen het voor de zoveelste keer in korte tijd gebeurde, begon ik daarna zonder enige aanleiding te blozen. Twee dagen later gebeurde het weer. Ik zag mezelf in de spiegel en dacht: dat ziet er dus echt niet uit! Ik schaamde me rot.

Zodra ik weer bij nieuwe mensen over de vloer kwam, was ik opnieuw bang dat het me zou overkomen. En die angst kwam telkens uit. Ook daarbuiten werd ik steeds vaker rood. Eerst vooral in situaties waar ik me niet op mijn gemak voelde, maar ook te pas en te onpas: op straat, in winkels, bij vrienden, OVERAL. En dat in nog geen twee maanden tijd! Ik was altijd zo spontaan, maar daar was al snel niet veel meer van over. Alle dingen die ik ooit zo leuk had gevonden – lekker koffie drinken met collega's, winkelen met vriendinnen – werd nu iets waar ik helemaal niet meer van genoot, maar waar ik bang en zenuwachtig van werd. Ik durfde bijvoorbeeld niet meer in pashokjes, omdat iedereen zo naar je kijkt als je naar buiten stapt met iets nieuws aan. Als ik alleen al iemand moest groeten kreeg ik een rood hoofd. Of als ik in de trein zat te bellen en er keek iemand naar me... Ik kreeg hierdoor moeite om onder de mensen komen, ging situaties vermijden.

In het begin hoopte ik dat het snel zou overwaaien – het was tenslotte ook heel plotseling begonnen – maar dat gebeurde niet. Ik werd er behoorlijk depressief van, kon elke dag wel huilen. Ik ben op internet gaan zoeken en daar vond ik een naam voor mijn probleem: bloosangst. Ik kwam op het bloosforum terecht en het was heel prettig om daar herkenning te vinden. Ik heb er veel berichtjes gepost om mijn verhaal kwijt te kunnen. Want verder praatte ik er niet over: het onderwerp was zó beladen voor me. Maar niet lang daarna heb ik het toch aan mijn ouders verteld, want ik voelde me steeds ellendiger. Ook mijn vriendin heb ik in vertrouwen genomen. Zij had al wel wat gemerkt, want als ik bij haar ouders op bezoek kwam, voelde ik me totaal niet op mijn gemak. Ik durfde haast niets te zeggen uit angst om de aandacht op mij te vestigen. Ik kon er met haar gelukkig goed over praten, maar het legde een zware druk op onze relatie. We deden wel zoveel mogelijk leuke dingen, maar ik vond dat onwijs moeilijk omdat ik altijd maar met mijn angst bezig was. Daardoor kon ik niet echt mezelf zijn. Alleen 's avonds uitgaan ging me nog wel redelijk af. Dan was het donker en zou mijn blozen niet zo opvallen. Bovendien nam ik dan een drankje en daardoor vergat ik mijn angst een beetje.

In de zomer ging ik weer naar dezelfde werkplek als het jaar ervoor. Ik hoopte dat het daar beter zou gaan, en daar leek het ook even op, maar na twee weken was het weer net zo erg als daarvoor. Ik zag het niet meer zitten en ben naar de dokter gegaan. Ik droomde van een wonderpilletje, maar hij vond dat ik het nog maar twee maanden moest aankijken. Als het daarna nog zo erg was, zou hij me doorverwijzen naar een psycholoog. Ik voelde me erg in de steek gelaten.

Het was een zware zomer. Het blozen hield me 24 uur per dag bezig. Het bracht me in heel wat lastige situaties. Zo had ik mijn rijbewijs gehaald – met veel moeite, want ik was veel meer bezig met 'als ik maar niet bloos, want dan sta ik voor paal bij de examinator,' dan met het rijden zelf – en daar was ik heel blij mee, maar daar moest ik pasfoto's voor laten maken. En ik durfde me niet door een echte fotograaf te laten fotograferen! Ik was wel in zo'n hokje geweest waar je ze kunt laten maken, maar die foto's werden niet geaccepteerd. Nachten van zenuwen en piekeren volgden en ik stelde het eindeloos uit om mijn rijbewijs op te halen.

Ik werd er zo ongelukkig van. En toen ik na de zomer een nieuwe baan kreeg – een stageplek – ging het echt mis. Ik moest mezelf bewijzen, maar ik wist dat het op deze manier niet zou lukken. Ik kon me niet op mijn werk concentreren door al het gepieker. De hele dag was ik alleen maar aan het 'overleven'. Iedere avond lag ik in bed te bedenken wat er de volgende dag weer zou misgaan. En als ik ‘s ochtends opstond lag de dag me als een steen op mijn maag. Als collega's aan het lachen waren, dacht ik meteen dat het over mij ging. Er moest iets gebeuren, want op deze manier zag ik het leven niet meer zitten.

Toen ben ik toch bij een psycholoog terecht gekomen en dat was heel fijn. Ik voelde me goed begrepen door haar. We probeerden mijn negatieve gedachten om te buigen naar positieve, zodat ik mezelf niet meer zo gespannen zou maken. Maar ze zei ook dat ik mijn bloosangst moest leren accepteren. Daarna zou het misschien minder worden. Accepteren? Dat nooit, dacht ik bij mezelf. Dat kon ik niet opbrengen, echt niet!

Ten einde raad heb ik wéér op internet gezocht en ben toen op een site gekomen over EFT. Dat is een techniek waarbij je op je meridianen klopt, om spanning en negatieve emoties te verminderen. Eigenlijk geloofde ik er niets van, het klinkt allemaal een beetje als een sprookje, maar toch was ik wel geïnteresseerd. Ik sprak met de therapeut, Ben, en die beloofde mij dat wanneer ik na vier keer nog geen resultaat zou hebben, ik gratis aanvullende sessies bij hem mocht doen. Nou, als hij er zoveel vertrouwen in had dat hij dat durfde toe te zeggen, dan wilde ik het wel proberen. Meteen de volgende ochtend ben ik naar hem toe gegaan. Tijdens de behandeling moest ik de eerste keer blozen weer voor me halen en toen gingen we kloppen. Later in de auto terug betwijfelde ik sterk of het wel effect zou hebben. Maar… diezelfde dag ging het al beter. Ik voelde dat ik minder angst had. Eindelijk kon ik me weer wat ontspannen. En de dagen erna zette dat gevoel alleen maar door.

Ik ben nog twee keer bij hem geweest, de laatste keer is een maand geleden. We hebben gewerkt aan de acceptatie van het blozen, en ook van mijn seksuele voorkeur. Want ik denk toch dat daar de oorzaak van mijn probleem lag. En nu gaat het echt véél beter met me! Ik bloos nog wel eens, maar het zijn niet meer die lange aanvallen van urenlang met een rood hoofd lopen, en daardoor kan ik het relativeren. Ik krijg mijn zelfvertrouwen beetje bij beetje weer terug. Op mijn werk is dit mijn redding geweest. De afgelopen tijd heb ik kunnen goedmaken wat ik de eerste weken zo aan het verprutsen was, en gisteren was mijn proeftijd afgelopen en ik mag blijven! Daar ben ik ontzettend blij om.

Ik denk nog wel vaak aan het blozen. Iets wat zo'n obsessie is geweest, kan natuurlijk ook niet in een keer weg zijn. Maar ik kan het nu accepteren. Soms slaap ik slecht, zit ik niet lekker in mijn vel, en dan gaat het direct wat minder. Het blijft nog een zwakke plek. Maar ik heb er veel vertrouwen in dat het helemaal goed zal komen. Dit is echt een heftig jaar geweest! Ik hoop dat ik het nu achter me kan laten, want leven met een angst zoals ik had, is geen leven. Ik ben hierdoor wel anders tegen dingen gaan aankijken. Soms hoor ik mensen zeuren over kleine dingen en dan denk ik: je zou eens moeten weten waar ik mee heb gezeten, 24 uur per dag, zeven dagen per week! Dan heb je pas echt reden om je rot te voelen!”

Tekst: Lydia van der Weide (lydiavanderweide.nl)

• Lees hier alles over angststoornissen: symptomen, oorzaken, behandelingen, tips en hulp. 
• Heb je behoefte om te praten met een ervaringsdeskundige? Kijk bij ADF Stichting (angst, dwang en fobie).
• Heb jij of heeft iemand in je omgeving te maken met een angststoornis en behoefte aan persoonlijke hulp of advies? Neem gratis en anoniem contact op met MIND Korrelatie.